Ik was even weg.
Op en neer naar Boedapest.
Om *haar* te zien – Edita Gruberova.
De vlucht heen en terug met KLM was prima (you go, KLM!).
Het hotel was voor de prijs adekwaat.
Het lag in een buurt waar niks was – dat was jammer.
Het concert was ge-wel-dig.
We (eerst de hele zaal tenslotte nog zo’n honderd door het dolle heen fans) klapten ons de handen rauw, gilden de kelen (‘bravo! brava!’) schor en toen het LEEK alsof zij écht niet nóg een keer zou komen buigen en wuiven trapten we bijna de vloer uit de Béla Bartok concertzaal.
Daar was ze weer!!! en ja, we wisten dat ze naar een receptie moest.
Van de Slowaakse ambassadeur.
Op de Slowaakse ambassade.
Dus zou er geen Signierstunde zijn.
Maar je weet het nooit.
Misschien zou ze toch zich éven laten zien aan haar allertrouwste fans?
Met 20, hooguit 30 staan we voor de deur naar de gang met de kleedkamers te wachten.
De bas die Enrico zong stapt naar buiten, vriendelijk, best bereid handtekeningen te zetten en te poseren.
Maar die hoeven we niet.
Een paar orkestleden lopen langs.
Andere fans staan opgesteld aan de achterdeur, de artiesteningang.
Na een half uur worden we gemaand het pand te verlaten.
Edita zal zich niet vertonen.
Sterker: “she has left the building”.
Stiekem. In een auto.
Naar haar receptie op de Slowaakse ambassade.
Oh well.
Doen sommigen.
Anderen zijn totaal van slag en bijna in tranen.
Heel herkenbaar en de volgende keer ga je gewoon weer staan wachten. De aanhouder wint immers 🙂
Goed om te lezen dat het concert je goed bevallen is en de volgende keer iets uitgebreider zoeken voor wat entertainment bij het hotel. Anderzijds heeft het je misschien ook wel wat behoed ivm extra uitgaven…
@Henk: ik denk volgende keer een hotel in een leukere buurt, mogelijk iets verder van het theater (en dan openbaar vervoer of taxi).
Mbt ‘wachten’ hangt nog een ietsje treuriger verhaaltje aan vast dat ik misschien nu ga vertellen.