Ik was even naar Londen voor een concertante uitvoering van Il Trovatore met Marianne Cornetti.
De voorstelling was goed, Marianne Cornetti was geweldig maar ik voelde me niet zo ‘betoverd’ als ik vaak heb met Pavol Breslik en Edita Gruberova.
Ook miste ik Loki.
En was ik bang dat hij óf na anderhalve dag afwezigheid niet meer van me hield óf zich heel ellendig en wanhopig had gevoeld.
Loki heeft het volgens mij goed doorstaan.
Hij verstopte zich niet, hij was aanvankelijk ook niet idioot aanhankelijk.
Later werd hij dat wel (niet ‘idioot’ maar wel érg).
Hier poogt hij op schoot te zitten (hij hangt zo’n beetje tussen mijn benen) en kneedt met zijn scherpe nageltjes vol overgave de binnenkant van mijn dij.
Geef een reactie