Niet te geloven.
(nou ja)
Ik zit Fanlog te luisteren en hoor: Pieter Bakker Schut is dood.
Dat moet natuurlijk ‘Pieter Herman’ zijn.
Raar.
De laatste keer dat ik de man zag was meer dan tien jaar geleden op een feest.
De laatste keer dat we contáct hadden – geen idee.
Twintig jaar geleden? Vijfentwintig? Dertig?
Ik leerde hem kennen toen ik 20 was.
Love on first sight (bij mij) en lust on first sight en iets aardigs erbij bij hem.
Volgde een relatie met ups en downs en heftig en ‘spannend’ en ach, nou ja.
Ik hield er geen rancuneuze gevoelens aan over – dat zegt bij mij al heel wat.
Wat nu.
Ik mail ooit-vriendin Marianne die ik kende via PH en die óók een relatie met ‘m had (wie niet indertijd – die jongen was hét stuk onder de sociale advocatuur-advocaten).
Geen idee of ze reageert. Geen idee of haar mail-adres zelfs nog klopt.
Goh. Pieter Herman dood.
Ik zal hem niet missen. Hij was al heel lang niet meer in mijn leven.
Maar ‘dood’. Dat is toch ook wel weer erg definitief.
ik ken het gevoel, ’t is me zeker drie keer gebeurd. en het went niet, ’t is elke keer weer raar. wellicht omdat met de dode ex ook definitief een stukje van mijn leven is verdwenen.
Ik herinner me hem als de juridische held van links. Sociale advocatuur bestond nog bijna niet en hij deed het toch maar. De tv-programma’s ook die hij presenteerde, altijd messcherp, met die mooie diepe stem.
@ Jonneke: dat is het inderdaad.
@ Jaap: uit die tijd ken ik hem. En ja, dat was mooie televisie.