Ik kijk in de gids en ik denk: waar is Babe.
Want kerstmis=Babe en ik kan die film dromen maar eens per jaar wil ik ‘m zien.
Vandaag geen Babe, wel Annie. Ook leuk.
Zap-zap doe ik, het is kwart voor elf en op de BBC is My Fair Lady net begonnen.
Ik wil ‘even’ kijken maar ‘even’ wordt langer en ik zet het geluid érg hard bij ‘I’m just an ordinary man…’, zo hard dat ik de telefoon pas hoor wanneer die bijna overspringt op antwoordapparaat.
Het was R. die een kwartier later opnieuw belt, van Schiphol (richting Madrid).
Om kwart voor twee is de film afgelopen en heb ik erg moeten huilen.
Sentimenteel is óók mijn middelste naam (behalve plichtsgetrouw want wie zat vanochtend toch braaf weer te Fanloggen en alleen uit te tjoenen bij Michiel Breedveld).
Zo tel ik de uren al af tot The Sound of Music. Hoort voor mij helemaal bij kerstmis (al is het absoluut geen kerstfilm). En vanavond weer lekker meeblèren en snotteren…
Shit, ellende – zette de tv aan en hoorde nog net: Eliza, where the devil are my slippers!
Te laat.
Alle tv-programma’s deze dagen had ik graag cadeau gedaan om deze oerfilm weer eens te zien, al was het voor de 100e keer. I could have dàààànced tonight…
Ik hoorde nog net: Eliza, where the devil are my slippers! Einde.
Te laat. erg jammer.