Toen ik begin twintig was kreeg ik een relatie met Roelof en hij had een goede vriend T. die ons deed kennismaken met Maria Callas en later kwam daar via een andere weg Beverly Sills bij.
Roelof en ik woonden vanaf toen veel opera’s bij.
Soms in Londen, een heel enkele keer in New York.
Maar meestal in Amsterdam.
In Amsterdam zagen we o.a. Cristina Deutekom en Joan Sutherland die toen al over hun absolute top heen waren.
Ik beken bij deze dat wij nogal snobbish op ze reageerden.
Waren ze perfect? nee. Nou dan!
Zagen ze er uit als flashy superstars?
Ook al niet! nog een keer: nou dan!
Het is pas nu (schande!) dat ik via anderen die niet zo snobberig ‘nou dan’ deden leer waarderen hoe góed beide sopranen waren. Uiteraard in hun jonge jaren, in hun prime.
Maar ook nog later!
De tijden zijn veranderd de laatste pakweg tien jaar (dat getal is een slag in de lucht).
Zangeressen worden geacht eruit te zien als Netrebko en als ze ietsje off-key zingen, oh well.
Never mind.
Ik geniet van het hernieuwd luisteren naar Deutekom en Sutherland.
Gewoon: luisteren!
Zeikwijf.
(ik)
Geef een reactie