In De Wereld Draait Door ging het o.a. over het bereiden van haas.
Een buitengewoon lekker recept behoefde ganzenlever.
De kok zei het, Mathijs van Nieuwkerk herhaalde het met gilmoogjes als zijnde een zeer smakelijk ingrediënt.
Ik werd daar niet goed van.
Vorige week was Joris van de Kerkhof van het Radio 1 Journaal bij een restaurant dat een Michelin-ster zou krijgen.
Hij zag op het menu: ganzenlever.
De vrouw van het restaurant legde uit dat het ging om een bijzonder recept met drie smaken en dit was er 1 van en dat hoorde erin.
Joris van de Kerkhof: “okee.”
Ik maak me daar boos om.
Omdat ik het zie als verloedering (zoals bont opeens ook weer wordt gedragen) en als lafheid.
Wel weten dat het helemaal niet ok is maar er om wille van de lieve vrede niets van zeggen.
Zelf weet ik al heel lang dat ganzenlever op een gruwelijke manier wordt geproduceerd.
Toen was ik ooit met mijn man op bezoek bij familie van hem.
Hapje vooraf was: toastjes met ganzenlever. Gepresenteerd als een uit het buitenland meegebrachte delicatesse.
Ik dacht: nee. Ik voelde: nee.
Ik woog af: ter discussie stellen en niet-gezellig doen of ‘gewoon’ mee eten.
Ik at mee. Zo min mogelijk. ‘Niet zo’n honger.’
Maar daar had die mishandelde gans niets aan.
En daarmee deed ik al helemaal niets aan het uitdragen van de boodschap dat dieren mishandelen voor een hapje op een toastje NIET ok was.
Het is nu zeker 15 jaar zo niet meer geleden en het staat me bij als de dag van gisteren.
Niet als: schiet me nu te binnen. Maar als: heb er nog regelmatig aan gedacht.
Met walging.
Vooral van mezelf.
Jaren geleden, in Frankrijk, ik was jarig en we gingen uit eten, verrassingsmenu. En jawel, ganzenlever en als klap op de vuurpijl hertenbiefstuk. Schaam me nog steeds maar ik durfde niets te zeggen, ook gezien het feit dat er een Nederlands echtpaar was dat 3 keer de vis terug liet sturen omdat die niet goed op de huid gebakken was of zoiets. Walg, walg, van mezelf maar ook van het eten.Die ganzenlever, getver, puur vet overgoten met cranberriessaus (saus was lekker) en ik zag maar steeds die trechters in die halsjes, maar wel eten hé? Hert, lam, gans, vogels etc. eet ik niet. Koe met mate en af en toe een stuk varken (maar als ik zo’n volgeladen vrachtwagen zie, op weg naar het slachthuis, kijk ik de andere kant op, superstruisvogel ben ik dan).Ik verdien het misschien wel om in een evt. volgend leven als struisvogelbiefstuk opgediend te worden.
VERSCHRIKKELIJK! Normaliter kijk ik dwdd niet terug als ik een keer een aflevering mis maar omdat Marc-Marie er gisteren was deed ik dat deze keer wel. Nietsvermoedend zat ik zonet te kijken, nam hij een hap van die shit! Hij zei ook nog ‘lekker’! En wat zat die kok triomfantelijk te kijken, kon hem de strot ook wel omdraaien!
Het enige dat we kunnen doen is onze stem laten horen, uitdragen dat wij ganzenlever niet ‘ok” vinden.
Wanneer je het zegt, zullen anderen (hopelijk) bijvallen.
Tot weer duidelijk wordt dat dit echt niet kán.
Bij echte foie gras moet de lever zwaarder zijn dan 400 gram – dat is alleen mogelijk met dwangvoeding. Diervriendelijke productie, het oude sprookje, bestaat dus niet.
Als er geen sprake was van dwangvoeding dan was het ook geen diervriendelijke productie hoor.
Reactie op twitter
http://twitter.com/AndreavanPol/status/10782448543600640
Jaren geleden had ik er waarschijnlijk ook niks van durven zeggen… Nu ben ik daar een stuk harder in. Een restaurant waar dit soort gerechten op het menu staat, hoeft niet op m’n bezoek te rekenen. Als ik word uitgenodigd voor een etentje, controleer ik (voor zover mogelijk) ook vooraf de kaart en zal ik vriendelijk weigeren – mét vermelding van de reden – om mee te gaan. Inmiddels is m’n familie ook al overtuigd, dus op een heel bescheiden wijze heeft mijn houding zelf een beetje een olievlek-effect.