In januari stelde de Journalist (=vakblad voor wie het niet weet) me wat vragen over mijn niet-meer journalist zijn en hoe dat voelt.
Ik zei (o.a.) dat ik de journalistiek miste. Dat ik me nog steeds als journalist zag. Etc.
Sindsdien ben ik 2x benaderd om als journalist te werken.
1x door iemand die dat artikel had gelezen en voor wie ik vroeger schreef. Deze week nog door een blad dat journalisten met een juridische achtergrond zocht.
De 1e x reageerde ik met: ik wil nadenken. De 2e x zei ik meteen nee.
Het is deels omdat ik niet meer durf. Ik ben bang dat ik het niet meer kan. Dat ik blokkeer wanneer ik het wáár moet maken.
Maar het is ook, merk ik: geen zin.
Geen zin meer me ergens in te verdiepen dat me niet bij voorbaat al 100% interesseert.
Conclusie: ik ben geen journalist meer. Zelfs als de Volkskrant zou vragen of ik weer vrouwenboeken voor ze wou bespreken zou het antwoord nu zijn: nee.
Afweer en aarzeling die is te begrijpen na zoveel jaren. Maar het aangeboren talent is er, dat kun je niet uitdoen als een jasje. Jij bent journalist, pur sang, of je wilt of niet.
Je bent het wel, alleen niet meer op afroep en tegen wil en dank.
Kijk eens naar jouw bijdragen op Fanlog: je BENT wel degelijk nog steeds journalist. En wie jou wil kan dat daar zien. Het verbaast mij dus helemaal niet dat je daarvoor gevraagd wordt.
Wat je zelf aangeeft, dat het wel iets moet zijn waar je je ook echt voor interesseert, daar heb je natuurlijk wel een punt. Kennelijk geldt dit behalve voor juridische zaken ook voor de eerste benadering.
Op fanlog zijn de interviews het leukst. Wellicht zou je dat ook weer voor een krant of een tijdschrift kunnen gaan doen. Als die vraag komt.
Jammer, een gemis voor de journalistiek denk ik, en ik denk dat je jezelf ook tekort doet. Trouwens: ze vragen jou, dan kun je ook eisen stellen/krenten uit de pap halen. Waarom geef je jezelf niet 1 jaar een kans?
Gewoon doen wat góed voelt… Het feit dat ze je vragen, maakt al duidelijk dat je jezelf nog altijd met trots journalist mag noemen. Al is het misschien een niet-praktizerende… 😉