Ik heb weer een oproep voor het borstkankeronderzoek.
Twee jaar geleden heb ik die verzet. Wat, vond ik, als bijkomend voordeel had dat ik dan niet een kwartier zenuwachtig met buurvrouwen small talk moest zitten maken. Ik vertelde dat aan de aardige vrouw die ik toen aan de lijn had en die zei dat ze zich dat heel goed kon voorstellen en dat ik volgende keer gewoon moest bellen met dat argument.
Volgende keer is nu en ik denk: zal ik een smoes verzinnen? En: nee, ik zeg gewoon de echte reden.
Helaas tref ik een zo te horen nogal jong en ook dom meisje. Dat wanneer ik langzaam dicterend mijn oproepnummer noem me aarzelend vraagt of ik mevrouw Lambers ben. Nee.
Dan het verzetten: “jamaar u wordt per postcode opgeroepen”. Inderdaad: en daar heb ik geen zin in. Dus: andere dag graag.
Kan het een week eerder, vraag ik. Nee. Een week later, biedt zij aan. Nee, liever niet, zeg ik (want het zou 26/3 zijn en ik ga 20/4 op reis en wil liever niet vlak ervoor over deze uitslag hoeven stressen).
Dus probeer ik: 23/3. “Dat is dus een week later” zegt zij. En ik, nu nijdig, “nee, dat is vier dagen later”.
Ik denk: er zijn mensen (best veel) die zeggen dat dit onderzoek zinloos is. Dat de kans groot is, dat iets wordt ontdekt dat eigenlijk niet erg is maar waardoor je dan wel het medisch circuit wordt ingejaagd is.
Ik neig tot de hele afspraak afzeggen. Maar met een moeder bij wie de uiteindelijk dodelijke kanker in haar borsten begon durf ik dat toch ook weer niet.
Deze keer hoefde ik in de bus niet nog enige tijd door te brengen met andere wachtende (buur)vrouwen. Het systeem (in mijn bus) is helemaal gedigitaliseerd. De foto’s werden gelijk op het scherm gecontroleerd. Daarna was het aankleden en wegwezen. Ook geen wachttijden aan het begin.
Dat wens ik jou ook toe.
Bij mij zat er een folder bij (dezelfde als altijd) dat ik na ‘ongeveer twee weken’ de uitslag zou krijgen.
Ik ben bang dat het systeem hier dus nog even suf is als het meisje aan de telefoon.
Nee, helaas, dat is nog steeds hetzelfde. Uitslag na ongeveer 2 weken. Vroeger moest je na het maken van de foto’s wachten op de ’technische’ goedkeuring: of de foto;s goed waren en anders moest het over. Dat behoort bij de digitalisering tot het verleden.
Er gaan stemmen op om ook een tweejaarlijks darmonderzoek bij mensen te laten doen…
Visualiseerde wat dat voor mij in de toekomst kwa preventieve onderzoekjes zou betekenen: vanaf mijn 30e duikt er dan iemand tussen mijn benen aan de voorkant voor een uitstrijkje, vanaf mijn 35e worden mijn borsten in een koud apparaat geplet, en vanaf mijn 40e duwen ze dan iets tussen mijn billen naar binnen…
*geen zin in*
Ik doe er niet meer aan mee, net zomin als aan het baarmoederhalsonderzoek. Het lijkt mij niet gezond je borsten in een soort tosti-ijzer te laten pletten, als je niets hebt dan krijg je hier wel iets van. Zodra ik iets verdachts merk zal ik me wel melden bij mijn huisarts.
dat klinkt niet verstandig truus. De ervaring leert dat het dan meestal te laat is.
Ach, daar zit ik dan niet zo mee. Zoals mijn moeder zei: Ik ben maar een dood schuldig. En de mens lijdt het meest door het lijden etc. En ik ga minstens 2 weken lijden na zo’n borstenpannenkoekensessie.