Wie een dagboek bijhoudt, die hééft wat nl een geheugen dat beter is dan het zónder zou zijn.
Althans dat geldt voor mij.
En er zal ook wel wat op zijn af te dingen omdat je natuurlijk nooit álles opschrijft maar alleen wat je op een bepaalde dag in het bijzonder trof.
Weer: althans ik.
Concreet.
Ik wist nog dat Roelof een jaar geleden is overleden.
Ik wist ook dat hij twee maanden deed over het doodgaan met dat afschuwelijke IC delirium en soms valse hoop.
Maar de details van die laatste dag was ik kwijt tot ik ze net herlas.
Er was wekenlang een rooster waarop alle goede vrienden (e.a.) konden intekenen wanneer ze op bezoek wouen komen.
De dag vóór deze dag een jaar geleden had Roelof gezegd dat hij niemand meer wou zien.
Ik vroeg aan de schoonfamilie of dat ook voor mij gold. Ze dachten van niet.
Ik vroeg ze nadrukkelijk om dat aan hem te vragen.
Omdat ik niet opeens naast zijn bed wou staan als het wél ook voor mij gold.
Die dag hoorde ik alsmaar niets en laat op de avond stuurde ik ze toch maar eens een mail.
Het antwoord was dat hij in coma was geraakt en waarschijnlijk die nacht zou overlijden.
En dat zij het niet meer opbrachten er heen te gaan.
De volgende ochtend hoorde ik dat hij even voor middernacht was gestorven.
Ik heb dat heel vervelend gevonden.
Ik heb ook vaak gedacht: als ik het eerder had geweten, zou ik dan naast dat bed zijn gaan zitten, wachtend tot de dood dáár was?
Geen idee. En: waarschijnlijk niet.
Maar het zo teruglezend herinner ik me wel de pijn van die dag, wachtend op ‘mag ik nog komen ja/nee’.
Omdat ik aanvankelijk erg had opgezien tegen het Roelof bezoeken in het ziekenhuis en juist die laatste weken mezelf zeer frequent had ingeroosterd.
Daarna ging er nog van alles mis in alle contacten.
Maar dat is weer een ander onderwerp.
Ik heb het best gek gevonden dat de familie zo kil is omgegaan met (voor hun misschien) ‘een’ vriendin van Roelof die wel na drie dagen Amerika terstond naar huis gesjeesd is omdat haar dikste maatje in het ziekenhuis was opgenomen…
Niet eens drie dagen: ik was net aangekomen, kreeg meteen het bericht en vloog de volgende dag alweer naar huis.
De familie was ook in de stress, ik neem niemand in zoverre iets kwalijk, maar dat tovert de nare gevoelens niet weg. Ze wisten overigens best dat ik niet ‘een’ vriendin van Roelof was.