Ik hang in de stoel met een thriller.
Een gewone thriller. Omdat ik deel 3 van de Milennium-trilogie even uitstel. Als lekker hapje voor láter.
Opeens hoor ik een geluid. Knagen. Knabbelen.
Een kat? Zo klinkt het niet.
Ik kijk voorzichtig om de hoek in de keuken. Geen kat.
Ik luister nog eens goed.
Het komt uit deze hoek.
Het geluid, knagen, krabbelen – ik kan het niet goed determineren – gaat door. Tot ik ‘boe!’ zeg.
Waarna het snel weer hervat.
Tot ik er (stamp! stamp!) dichtbij ga staan.
Ik denk: een muis. Misschien wel meer dan 1. Of een rat. (aan meer dan 1 dáárvan wil ik niet eens denken)
Binnengehaald door Guus en laten ontsnappen.
O ja: die grote doos rechts is de helft van een nieuw caviahuis. Er staat een identieke doos in het halletje.
R. gaat het 1 dezer dagen opgewekt in elkaar zetten. Hij denkt dat het niet moeilijker kan zijn dan iets van Ikea.
Er zal toch niet al een caaf inzitten…
@Theo: weet je dat ik zelfs dát even heb overwogen?
maar dat leek me echt te ziek.
intussen zit ik dus heel schijterig wel bóven…
In september heb ik zulk geluid in die hoek ook twee of drie keer gehoord. Het hielt na een tijdje op vóór ik kon vaststellen of het een dier of een ding was en wat voor een.
Met niet moeilijker dan Ikea bedoel ik: wél vaak héél moeilijk, maar niet onmogelijk. Gelukkig zijn het er twee. Mocht de eerste lukken, dan gaat het bij de tweede op dezelfde manier.