Tien dagen geleden veeg ik met mijn mouw een stukje van een (van mijn schoonzus) geleende puzzel naar de vloer.
Hoe ik ook zoek: ik vind het niet terug.
Tot vandaag wanneer mijn werkster kijkt onder een kast waaronder ik ook keek maar niets zag: daar is het stukje.
Ik voelde me ontzettend schuldig over het zoekmaken van het stukje dus ben heel blij.
Bij de post zit de uitslag van het borstenonderzoek: ik heb geen borstkanker.
Wat, doet de brief zuur, niks garandeert over morgen.
Maar die riedel ken ik dus: blij.
Vanmiddag bezoek ik voor het eerst de Algemene begraafplaats in Alkmaar.
Groot. Mooi. En vast nog veel mooier bij beter weer en met bladeren aan de bomen.
Maar zelfs nu: prachtige velden met indrukwekkende stenen.
Na een uur maak ik me los. Volgezogen met indrukken.
Op de terugweg zie ik ter hoogte van het AZ stadion de eerste scholekster van het seizoen.
Tepiet! tepiet!
Ik ben helemaal blij en denk: dit is geluk.
Jeanne, waarom reageer jij toch altijd op die Nan?
Je zou toch langzamerhand moeten weten dat ze hier alleen langs komt om een keutel te droppen waarna ze niet eens wil weten wat je reactie is.
Nooit, helemaal NOOIT zie ik haar in gesprek gaan na een reactie van jóu op háár gekat.
Ik zeg: negeren die vrouw!
Of misschien nog beter: blocken.
Sorry – dat had dus onder dat andere stukje gemoeten.
Hiha, om nog even te reageren op dit stukje. Ja, zo simpel en heerlijk is geluk. Dat was misschien wel om beter tegen de tegenslag te kunnen die nog moest komen (excelverdriet). En zo ploeteren we verder…..
@Shabnam: Excel-bestand is echt zoek.
Maar ‘geluk’ is er ook nog steeds.