Mijn telefoon doet het niet.
Ik moet de storingsdienst bellen en wat fijn nu dat ik dat mobieltje heb.
Alleen weet ik het nummer niet en dat lijkt me wel handig voor het geval ze me willen terugbellen.
Dus eerst R. gebeld of die het weet en gelukkig.
Nu de storingsdienst waar een aardig meisje me doormeet en vaststelt dat er inderdaad iets mis is.
Ze zal het doorgeven aan een monteur en die belt terug.
“Wanneer ongeveer” vraag ik.
Omdat ik af en toe het pand zal verlaten.
Ze kunnen me ook inspreken, zegt het meisje.
Eh… ik weet het niet, zeg ik.
Want ik gebruik m’n mobieltje alleen in geval van nood (zoals nu) en weet niet of je ‘m kan inspreken.
Aan de andere kant valt de ‘ik heb een oud wijf aan de lijn dat vast ook niet kan sms-en’-stilte.
En ik kan me nu stoerder voordoen dan ik ben maar die stilte is terecht.
Ik heb ook altijd een hekel aan dit soort situaties, ik hoop dat het inmidels weer opgelost is…
Mijn foon meldt dan gewoon ‘1 bericht’, en geeft het (centrale) voicemailnummer dat ik kan bellen, waarna ik een 1 moet intoetsen en hoor wat er ingesproken is.
Misschien gewoon een keer uitproberen?
En sms’en, ja, het zal best handig zijn, maar ik ben nooit verder gekomen dan 2 keer een berichtje maken, zwetend en puffend en vloekend 😉