Mijn normale gewicht is 58,5 kilo.
Bij een lengte van 1 meter 65.
Soms kom ik aan (troosteten), soms val ik af (ziek).
Als ik afval vind ik mijn dunne zelf helemaal te gek en koop meteen een nieuwe dunne spijkerbroek voor wel 2-3 dollar. (Afvallen wegens erg ziek overkomt me in Amerika)
Als ik aankom denk ik eerst: ok – het leven zuigt ook en neem nog een hap en nog een en geniet en over een maand of zo werken we het er wel weer af.
Afgelopen najaar at ik troost. En kwam drie kilo aan.
Die ik er voor mijn aprilreis naar Amerika probeerde af te diëten (zo’n beetje, gewoon wat minder eten en minder snoepen enzo).
Wat niet lukte.
In Amerika ging ik er écht voor.
Ontbijt – ok.
Lunch amper.
Dinner mocht geen naam hebben.
En bij uiterste hongersnood een paar noten.
Resultaat: niets.
Ik ben nu bijna twee maanden terug.
Ik heb ‘normaal’ gegeten.
Ik heb me ‘beheerst’.
Ik ben een kilo zwaarder dan m’n zwaarste gewicht nl 62.
Ik snap het niet en ben wanhopig en ga hier nog een keer over schrijven.
Minimaal nog 1 x.
Door er veel aan te denken en er veel mee bezig te zijn kom je ook aan.
Ik begin te denken dat je gelijk hebt! 🙁
Dat is het ellendige van het systeem dat ons lichaam heet. Eet je langer erg weinig, dan schiet het in de stress en gaat hamsteren. Ga je daarna weer normaal eten, dat gaat dat lichaam nog meer hamsteren. Er zullen toch maar wéér van die arme tijden aanbreken. Het gekke is dat als je langere tijd normaal eet, je lichaam dan schijnt te denken dat een beetje van dat reserve wel weer weg kan en dan val je weer wat af, terwijl je gewoon blijft eten. Vol vreugde van die lagere stand op de weegschaal wil je dat proces dan weer wat sneller op gang brengen en gaat wat minder eten. Oh jee, denkt dat stomme lichaan dan weer HAMSTEREN…..zucht – jojo noemen ze dat. Ik wou dat ik dat stukje geheugen uit kon zetten en dat systeem kon instellen op ‘dit is tijdelijk even mindere inname, voor een beetje leuk beeld in badpak of bikini. Werk ff mee en dan beloof ik dat ik na de badpak en bikini tijd wel weer een beetje reserve zal opslaan, maar nu ff niet. Wat zou het leven dan heerlijk zijn….helaas, het lichaam gaat totaal zijn eigen gang.
Ik weet het ook werkelijk niet meer.
Wat ik ook doe, ik blijf 62 kilo.
Minder: 62. Een keer *bijna* gewoon: 62,5.
Ik vind mijn lichaam niet meer ‘lief’ (als ik dat al vond).
ik ken dat gevoel. Had me er al bij neergelegd. Maar toen werd het weer zwempakken/bikinitijd en als ik dan die blubberbenen (want dat vind ik ze gewoon) onder mijn badpak vandaan zie komen denk ik ‘gruwel’. Het is niet eens het gewicht, want als ik mij dik voel ben ik lichter dan ik gewend was en als ik denk dat ik kilo’s kwijt ben dan ben ik opeens zwaarder. Dus ik kijk tegenwoordig naar beneden en denk ‘ieeks’ of ‘mmmm, ut kèn net’. Dat laatste komt trouwens niet zo heel veel voor, of het moet zijn met de juiste afkledende kleding. Kennelijk krijg je op een gegeven moment een ander standaard gewicht. De mijne was ooit rond de 55, werd toen opeens 58, sloop langzaam naar de 63 en toen heel sneaky naar de 68. Als ik niet oplet gaat het de 70 voorbij, issie ook wel voorbij geweest, maar gelukkig heeft hij de standaard toch weer op 68 gezet. Ik kan nu veel eten, weinig eten. Hij blijft daar hangen. En Sonja Bakkeren… neeeee, dat doet iedereen al. De weegschaal de deur uit, dat scheelt al heel wat 😉
Ga naar China. Ik ging er 62 kg. zwaar heen en kwam 58 kg. licht terug. Heb me er qua eten niets ontzegd, maar in die hitte heet je so wie so wat minder. Terug in Nederland merkte ik dat ik sneller een vol gevoel had. En dan die stokjes. Je eet je gelijkmatiger, proppen is er niet meer bij – niet met mijn stokjeskunde tenminste.
Los van dit alles: 62 kg. is toch een heel behoorlijk gewicht voor een vrouw van jouw lengte Al vind je het niet mooi, het is niet ongezond. Dat is dan maar weer meegenomen.
@Inger: het is denk ik niet alleen de hitte in China. Mijn man is net terug uit Vietnam en mijn buurvrouw uit China, Laos en Vietnam. Het is volgens mij ook het soort eten. Veel groentes, lichter vlees. Ik ben een paar keer uit eten geweest bij een wokrestaurant. Een bordje van het ‘chinese’ buffet (dat met de babipangans, foe yon hai’s enzo) en je zit vol. Veel rijst en op holland toegespitste sauzen. Maar een paar keer een gang langs het wokbuffet, waar je kiest uit groentes, vis en/of vlees en je kunt veel meer op en het voelt ook beter. Weinig of geen vet, veel groentes, even gewokt en dat is natuurlijk meer hun manier van eten. En doe je het dan nog op z’n hollands met stokjes (bord op tafel en dan met de stokjes van het bord naar je mond) dan gaat dat ook met kleine hapjes. Hun methode is sneller zag ik op de foto’s. Kommetje aan de kin en schuiven… of lijkt dat maar zo 😉
Volgens mij is het ook niet de hitte.
Zuid-Arizona is 35-40 graden.
En echt: ik at er niet veel.
Ik denk daarom dat Karin gelijk heeft met de hamstertheorie.
Ik zou vrees ik moeten gaan sporten.
Waar ik geen zin in heb en wat ik dus niet doe 🙁
Dat gevoel ken ik. Ik deed netjes (áls het droog was en niet te veel waaide en er geen blad op de straat lag enz en nog meer smoezen) skaten als de mannen gingen hardlopen. Tot ik dus stom onderuit ging en ongelukkige ik mijn pols brak. Einde sport. Gelukkig heb ik mijn kantoortje op zolder en ben ik zeer vergeetachtig. Ik moet maar eens gaan turven hoevaak ik de trappen op en af ga op een dag. Ik denk dat ik dan meer ‘step’ dan in een uurtje in de week in de sportschool. Verder neem ik mij al heellang voor om morgen te beginnen met de buikspieroefeningen en de arm/borstoefeningen tegen de flubberarmen. Maar kennelijk heb ik toch wat last van dat kleine beetje zuideuropees bloed door mijn aderen… morgen…
Een ooit-vriendin van me schreef een afval-boek met de titel ‘Overmorgen begin ik…’ 🙂
LOL, wel iets om in de kast te zetten naast ‘Niet morgen, maar nu’ 😀
@ Karin & Jeanne: kommetje aan de kin en schuiven, dat komt bekend voor… We aten heel luxe: vlees, vis en groenten en weinig rijst. En natuurlijk legden we dagelijks ki-lo-me-ters af: tempel in, museum uit, enzovoorts ad infinitum ;-), dus aan beweging geen gebrek.