H, ik lach nooit om de mensen op je foto’s, ze fascineren me wel altijd: waar komen ze vandaan, waar gaan ze heen, waar dromen ze van?
Jeannezegt
@ Hippo: precies, dat bedoel ik er ook mee.
En in dit geval vond ik dat ‘setje’ ook wel interessant.
Zij ziet er uit als een soort subsurban housewife, netjes, beetje preppy.
Hij ziet eruit als een sul.
Hij sjouwt zich ook gek, zij reikt wat kleine dingetjes aan.
En: leuke auto.
@Hippo. Hoe anders kijken we. De mensen op de foto’s vind ik zelden fascinerend en ze interesseren me nul. Ze worden boeiend vanwege de rollen in door jou bedachte toneelstukjes die ze zouden kunnen spelen. Absurde rollen, tragische rollen, verzin het maar. Erg vaak lach ik me toch wel suf om de acteurs.
Grappig Jaap.
Maar ik heb dat op m’n werk ook, mensen sturen wijzigingen door en dan zie ik zo’n leven ook al bijna voor me ontvouwen.
Zoals ik dat ook heb als zo’n trien (mja) in de bus zit te telefoneren: complete romans worden dat.
Ik heb zelf meestal ook geen enkel verhaal.
Soms wel. Maar zeker wanneer ik fotografeer is het klik-klak.
En pas wanneer ik de foto uitzoek om ev op m’n log te zetten denk ik er iets bij.
Nee, dat is niet helemaal waar.
Soms denk ik wel degelijk iets wanneer ik fotografeer.
Maar dat zijn vaak de foto’s die ik niet gebruik – niet spannend.
Omdat ik er iets mee wou wat er dan toch niet uit komt.
Ze lijken me een leuk setje.
@ Jeanne: ja, dat zou zo maar kunnen – nooit aan gedacht!
H, ik lach nooit om de mensen op je foto’s, ze fascineren me wel altijd: waar komen ze vandaan, waar gaan ze heen, waar dromen ze van?
@ Hippo: precies, dat bedoel ik er ook mee.
En in dit geval vond ik dat ‘setje’ ook wel interessant.
Zij ziet er uit als een soort subsurban housewife, netjes, beetje preppy.
Hij ziet eruit als een sul.
Hij sjouwt zich ook gek, zij reikt wat kleine dingetjes aan.
En: leuke auto.
@Hippo. Hoe anders kijken we. De mensen op de foto’s vind ik zelden fascinerend en ze interesseren me nul. Ze worden boeiend vanwege de rollen in door jou bedachte toneelstukjes die ze zouden kunnen spelen. Absurde rollen, tragische rollen, verzin het maar. Erg vaak lach ik me toch wel suf om de acteurs.
Grappig Jaap.
Maar ik heb dat op m’n werk ook, mensen sturen wijzigingen door en dan zie ik zo’n leven ook al bijna voor me ontvouwen.
Zoals ik dat ook heb als zo’n trien (mja) in de bus zit te telefoneren: complete romans worden dat.
Het leuke van Jeanne’s foto’s: je mag regisseur spelen van de mogelijke verhalen achter het beeld.
Verantwoord voyeurisme, ahum.
Ik heb zelf meestal ook geen enkel verhaal.
Soms wel. Maar zeker wanneer ik fotografeer is het klik-klak.
En pas wanneer ik de foto uitzoek om ev op m’n log te zetten denk ik er iets bij.
Nee, dat is niet helemaal waar.
Soms denk ik wel degelijk iets wanneer ik fotografeer.
Maar dat zijn vaak de foto’s die ik niet gebruik – niet spannend.
Omdat ik er iets mee wou wat er dan toch niet uit komt.