Laatst dacht ik (en deed ik): elk goed doel dat ik al ruimhartig steun en dat zeurt om *extra* geld, zeg ik meteen op.
Nu belt de Dierenbescherming. Dat ik al lang donateur ben en – komt het gelegen?
Nee natuurlijk, maar vooruit.
Verhaal over volle asiels en zielige dieren en ja hoor: extra donatie.
Nee, zeg ik.
En leg uit dat ik niet alleen de jaarbijdrage van de Dierenbescherming betaal maar ook elk jaar in de zomer € 30 extra júist voor die asieldieren. Raar, vind ik, dat ze dat niet weten wanneer ze me bellen.
Helemaal niet raar, vindt de -nare- man aan de telefoon – ze kunnen niet álles uitzoeken.
En, voeg ik eraan toe: ik betaal ook aan Knaagdierenopvang Heiloo = onderdeel Dierenbescherming. Jaarbijdrage én sponsoring hok én als ze cavia’s teveel hebben neem ik die ook op.
Ik verveel de man nu duidelijk.
Iedereen heeft zo zijn eigen redenen om niet extra te willen betalen, zegt hij. En dat moet ik zelf weten.
Wat een hufter!
Zal ik echt opzeggen? Toen ik aan dit stukje begon dacht ik: natuurlijk niet!
Maar nu ik het herbeleef en nog eens overdenk begin ik er steeds meer voor te voelen.
Volgens mij is de Dierenbescherming erbij gebaat als je een brief met dit verhaal, met duidelijk de naam van deze meneer erin vermeld, stuurt. Die man heeft het niet helemaal goed begrepen. Ik hoop dat je zijn naam nog weet.
Volgens mij zei hij zijn naam niet (maar dat weet ik niet zeker).
Achteraf bedacht ik: het was natuurlijk gewoon iemand van een call center.
De riedel is dan: dieren zijn zielig, u moet iets over hebben over dieren. Maar hij bedoelt: GELD.
Wanneer ik dan begin over dat ik naar verwante goede doelen (in dit geval zelfs onderdelen van de DB) al geld overmaak én dat ik die zielige dieren persoonlijk opvang, dan is dat voor hem niet interessant want: geen GELD.
Ik aarzel of ik er iets mee zal doen, heb niet zo goede ervaringen met goede doelen op dit soort acties aanspreken.
Opzeggen en link naar jouw stukje naar Persdienst Dierenbescherming sturen. Dat zal ze leren.