Het is nu zeven dagen geleden dat ik een ziek konijn uit de ren viste en naar de dierenarts bracht. Waarna ik viereneenhalve dag leefde tussen vrees en toen wat hoop en toen vrees en toen de klap op m’n kop dat het konijn dood moest.
Toen was het maandagavond en sliep ik nog net niet en sloeg Sammie me in mijn gezicht.
Waarna ik dacht: als ik het niemand vertel hoef ik het ook niet onder ogen te zien maar zo blijkt het toch niet helemaal te werken.
Ik bedacht dat hij misschien jeuk heeft (dat had hij de vorige keer toen hij me aanviel ook) en dus gisteren pilletjes tegen jeuk gehaald en een nieuwe kalmering-happy cat-verstuiver. Niet aan de dierenarts verteld wat er was gebeurd trouwens, bang dat die zou zeggen dat ik weer met een streng buiten de slaapkamer sluiten-regiem zou moeten beginnen.
Vannacht ben ik niet aangevallen. Dat is goed nieuws maar ik voel me niet goed.
Ik voel me verdrietig – om het konijn. En angstig – om de kat.
Ik ben erg moe, ik heb nergens zin in en er komt niets uit mijn handen.
Wel lees ik een beetje (een thriller). Verder zet de verkoudheid niet door. En Hillary is nog niet verslagen.
Heel fijn.
Wat een gedoe 🙁
Kom op kat! Gedraag je!
Oh kan me voorstellen dat je je ellendig voelt….ik hoop dat Sammie zich nu echt gaat gedragen…..