Griepprik

Elk jaar (ook dit jaar) is er discussie of de griepprik voor oude mensen wel zin heeft.
Vorig jaar aarzelde ik maar toen veel mensen zeiden: wel doen, hoor – deed ik het toch maar.
En kreeg geen griep.
Of het 1 kwam door het ander weten we natuurlijk niet.

Vandaag is mijn 2e x griepprik.
Opnieuw denk ik: wat doe ik hier tussen al die oude mensen en enkele heel jonge (die dus een erg enge chronische ziekte moeten hebben).

Er zijn twee priksters en 1 vrouw ertussen.
Die links ken ik – die heeft ook ooit een uitstrijkje bij me gedaan. Die is hartstikke ervaren.
Die rechts ziet eruit of ze 17 is. Ik zie haar lang aarzelen en turen wanneer ze moet prikken in de vrouw voor mij.
Schiet op! denk ik richting de vrouw links.
Maar die maakt een gezellig praatje met de man die ze zojuist prikte.

Dus beland ik bij het kind.
Ik ontbloot mijn schouder en stukje bovenarm.
Nog steeds mooi bruin.

Het meisje kijkt aarzelend naar de vrouw in het midden.
Die wijst op een stukje bovenarm dat wat naar achteren zit en wat spekkiger is dan het stuk dat ik zelf in gedachten had.
Het kind pakt het aangewezen stukje tussen duim en wijsvinger en vraagt: “dit?”
Ja, zegt de vrouw in het midden die ook de spuit vult.

Ik denk dat het érg onbeleefd is om te zeggen dat ik liever de andere prikster wil.
Ik draai me af en stel me in op een pijnlijke prik en dan nog eens in de herhaling wegens ‘mislukt’.
De prik valt reuze mee. Maar ik heb het niet op beginners en weet nu al dat ik vast giga napijn ga krijgen.

De hoeveelste prik van haar was dit nou, vraag ik, terwijl ik t-shirt rechttrek en vestje dichtknoop.
Ze heeft er al wel 400 gedaan, zegt ze.
Dat vind ik best veel. Maar misschien ook niet.

Nu, een klein uur later, heb ik nog géén giga napijn.
Mogelijk ben ik dus een trut die nieuwe talentjes geen kansen gunt.