Daar is ze weer, Laïla Abid. Grote ogen staren paniekerig gebiologeerd naar de autocue, als een konijn in de koplampen van een auto. De lippen praten na wat daar staat – alsof elk woord haar verrast, alsof ze de tekst vantevoren niet heeft mogen inzien. Geen intonatie, geen kleur, geen ‘vertellen’.
Haar handen friemelen vandaag niet alleen aan het papier, regelmatig spreidt ze haar linkerarm uit over de tafel, beweegt daar haar hand een paar keer en brengt die dan weer terug naar de roze papieren om er opnieuw aan te friemelen.
Er zijn nu vast mensen die zeggen: ze moet er nog inkomen. En: Jeroen Tjepkema was in het begin ook geen wonder van souplesse. Klopt. Maar die was ‘Jeroenlijk’ en zij is een verschrikt konijn. En wat doet een verschrikt konijn? Precies: het stampt met het voetje = de friemelhandjes.
(Btw Rik z’n haar zit wel heel goed (schrijf ik na mijn ‘ik moet wennen’). Was érg mooi gisteravond met dat kleine kuifje.)
Geef een reactie