Ik heb een aantal (5, 6, 7) jaren gehad dat ik een echte opera groupie was.
Als 1 van mijn favoriete zangers optrad, reisde ik erheen.
Wanneer dat ‘vliegen’ betekende, was het met toenemende tegenzin.
Maar ik dééd het wel.
Omdat ik een idool wou zien. Het idool wou hóren.
Het afgelopen half jaar heb ik 1x een geweldig optreden in München afgezegd omdat ik totaal gevloerd door ernstige griep in bed lag.
Diezelfde week kon ik een Masterclass in Nederland van een andere sopraan niet bijwonen (zelfde reden).
Een andere Masterclass van haar moest ik een paar weken geleden afzeggen omdat ik door mijn rug was gegaan.
Geen smoezen, allemaal echte redenen en allemaal onbegrepen.
Wanneer ik een gemeenschappelijke fan die het adres heeft van de laatste diva vraag of hij namens mij haar een kadootje wil sturen. Had ik haar willen geven! lag al klaar. Maar: rug.
Dan mailt hij: geef het zelf maar in september.
Maar dan treedt zij op op 6 september in Den Bosch en vlieg ik een dag later naar Amerika. Dat kan dus niet. Zeg ik. Waarop ik niet eens meer antwoord krijg en ik ken deze man: hij vindt mijn antwoord totaal flauwekul want de diva gaat voor alles.
Een tenor dan! ik zou in december naar een optreden in Dresden gaan. Hij zegde af, kaartje bleek onverkoopbaar, van de KLM-vlucht kreeg ik maar een fractie terug.
Eind juli ga ik weer (als hij niet afzegt). En dan weer volgend jaar juni.
Wanneer ik dat een gemeenschappelijke fan vertel, reageert zij verwijtend: dan pas? je moet veel vaker gaan!
Ik begin een gotsgruwelijke pesthekel aan de zgn échte fans te krijgen.
Geef een reactie