Greta weet zeker dat ik haar haan ben.
Wanneer het weer nattig is, kan ik daarmee een eind komen.
Ik til hier een steen op en daar een stuk hout en eronder zitten wormpjes en pissebedden en slakjes (de laatste vind ik sneu, maar ja) en Greta eet zich het buikje rond. Met Klaartje er achter maar die jaagt Greta dan weg zodat die zielig op een meter afstand staat te jammeren.
Op dagen als vandaag is het haan zijn een loden last op mijn schouders.
Stenen en hout verbergen amper hapjes.
Ik ruk onkruid uit en als Greta snel zou zijn, zou ze nog nét een magere worm bij zijn kladden kunnen grijpen – maar ze is gewend dat ik de hapjes bijna opdien op een bordje met een takje dille dus kijkt ze eerst de worm na en dan kijkt ze mij aan: waar blijven de lekkernijen.
Soms treffen we het en heb ik nét de juiste steen te pakken.
Greta schrokt! Klaartje eet een enkel insect en staat dan weer -afgesnauwd- te treuren.
Ideaal zijn de optil/omkeer-objecten die aan beide kippen hapjes bieden.
Eindelijk! naast, bijna áchter het uitloopje van hun eigen ren.
Leuk!