Ik moet vanavond naar de opera.
Zo voelt dat altijd op de dag zelf: ik moet.
Niks “ik verheug me”. En alle “veel plezier”-wensers vind ik aardig maar ik kan er niks mee dus reageer met “dankjewel” of helemaal niet.
Komt door onwennigheid met buiten spelen.
(kort door de bocht)
Helaas moet er van alles. En lijkt vandaag iedereen te betalen.
Van die bestellingen waarvoor ik me gek zoek. En die ik dan wel vind maar intussen heb ik me al tien keer in wanhopige stress geworpen.
Wat ook moet: de afgekeurde broeken naar BonPrix terug sturen.
Maar ik ben het strookje kwijt.
“Even opbellen” zou iemand zonder telefoonangst doen.
Ik haal het hele huis overhoop, schreeuw tegen Sammie die uitgerekend wanneer ik met een stapel achterstallige post en tijdschriften in m’n armen zit op schoot wil.
(en voel me daar meteen ellendig over)
Dan: de plek waar ik álles leg voor ‘later iets mee doen’.
Zou het?
Het zou.
Ik haat mezelf.
Geef een reactie