Heftig

Vanavond was heftig.
Er gebeurde een hoop. Waarover dadelijk als ik nog fut heb en anders niet.

R. en ik gingen naar La Traviata.
De opera was wonderschoon. Aangrijpend. De mooiste in tijden. Helemaal perfect.
Met als neveneffect dat ik niet pas in het laatste bedrijf in tranen zat (daar was ik op voorbereid, daarom sla ik dat bedrijf als ik de opera draai of de dvd bekijk altijd over).
Het was vanaf bijna direct emotie en prikoogjes en al snel biggelende tranen.
Addio del passato was bijna een opluchting omdat het daarna nog maar 25 minuten een aanslag op mijn emoties zou zijn.

In de enige pauze die al viel na een half uur wat ik toen raar-vroeg vond maar wat perfect was omdat zo al het drama daarná in elkaar kon doorlopen gingen R. en ik op zoek.
Zou hij er zijn? en zo ja: wáár.
Eerst vonden we hem niet. Toen wel. En de foto’s hadden beter gekund (het was te donker maar je kunt toch moeilijk gaan staan flitsen wanneer je een BN-er hebt gespot).