Herkenning

In Amerika ga ik naar een paar vaste motels.
Die wisselen met de jaren. Wanneer ik onrustig word en een nieuw gebied wil ontdekken.
Maar de laatste jaren heb ik een vast rondje: Yuma – Kingman – Boulder City – Yuma.

In alle motels heb ik vaste vrouwen die ik enthousiast begroet (en vv).
Middelbare vrouwen.
We wisselen meer of minder persoonlijk uit.

De laatste keer wisselde ik met 1 van hen als vanzelf de litanie over hoe treurig het is middelbaar (nee: 55+!) te zijn en dat mannen je dan niet meer zien staan en de haat vs je eigen lijf en “is that all there is”.
Ik was naar de Office gelopen om te babbelen maar we raakten samen dieper en dieper in de shit.

Toen ik er vandaan liep wist ik hoe zij woonde (klote) en wat ze betaald kreeg (idem) en dat ze geen ziekenfonds had en ook geen WW en dat ze geen kant op kon.

Ze zei, hoewel ze thuis geen PC had, dat ze me misschien toch ging mailen.
Leuk! riep ik.
Maar ik dacht: ik moet weg komen van haar want zij is m’n doembeeld.
Ik wil niet met haar ‘we zijn hetzelfde’-vriendjes zijn.
Hoewel ik het daar anderhalf uur in de Office stond te wezen.

Dit is geloof ik behoorlijk verward.
Ik bedoel iets als dat ik in haar mezelf zag zoals ik mezelf niet zien wil.