Een week geleden ben ik bij de Plusmarkt in De Rijp en voor mijn ogen rijdt een grote auto met zijn achterkant tegen de achterkant van een andere (geparkeerde) auto.
Au! grote kras.
Ik onthoud snel het kenteken en de vrouw die naast mij opduikt doet dat ook en noteert het.
De aangereden man (van de auto) duikt nu op. We vertellen wat er is gebeurd.
De vrouw zegt dat ze het niet heeft gezien (beetje raar) maar overhandigt hem het papiertje met het kenteken en mijn naam en telnr (die ik zonder aarzeling gaf).
De bumper van het slachtoffer heeft een ferme kras en ik weet dat zoiets een dure reparatie wordt.
Slachtoffer zegt aarzelend: of het goed is dat ik hierover word gebeld.
Dat is het.
Vanmiddag: “Met Herma, politie Alkmaar” en het gaat hierover.
Ik beantwoord de vragen zo goed als ik kan maar word me erg bewust van hoe stom getuigenverklaringen kunnen zijn.
Hoe oud was de man, wat was de kleur van de auto (ik dénk donkerblauw), waarmee raakte hij precies de andere auto, hoe draaide hij úit en wat was het merk van de auto (geen idee behalve: groot).
Ik voel me ernstig tekort schieten.
tja, getuigen is moeilijk. Ik heb ook wel eens iets gezien en toen werd me bijvoorbeeld gevraagd of de persoon waar het om ging een petje op had. Wist ik veel……..
Mijn ‘probleem’ was ook: hoe oud de man was. Geen idee.
Ik had niet op de man gelet maar op de auto. Omdat ik naar mijn eigen auto wou die verderop stond maar de boosdoener moest eerst uitparkeren. Ik dacht nog: waarom draait hij niet ipv ongeveer recht naar achteren te rijden.
Ik zei tegen Herma: jullie hebben zijn kenteken, dan weten jullie toch wie het was.
Maar hij kon de auto hebben uitgeleend.
Eerlijk gezegd was ik al blij dat ze er iets aan deden en het niet ’te klein’ vonden.
het is bovendien de vraag in hoeverre je hem kon zien. Ik vind mensen in auto’s vaak slecht herkenbaar, ook mensen die ik ken herken ik niet altijd als ze in hun auto zitten.