Ik sta het eten voor de knagers klaar te maken en besluit mezelf te tracteren op een Herman-van-der-Zandt-schattig-draaiende-afscheidslach.
Helaas.
Ik zie een érg oppervlakkig lachje, maar geen warme blik in de ogen en al helemaal geen jongensachtig onhandig draaien op de stoel.
Ervaring is niet goed voor mannen.
(in het kader van: waar zal ik me eens druk om maken nu graven in de ziel even niet zo´n goed idee is)
Btw: Rik van de Westelaken zat vanochtend opnieuw zonder das.
En Herman van der Zandt is dus wel ´n lieve, schutterige beginnerslachje kwijt maar zit nog steeds stevig in het pak.
FYI
Geef een reactie