Hij lacht weer, Herman van der Zandt.
Zodra hij begint met de afronding van het Journaal komt er een tinteling in zijn ogen.
En wanneer hij ons een fijne dag wenst zie ik zelfs een warme blk.
En een lieve glimlach.
Hij onderdrukt dat schattige wiebeltje dat hij eerst had.
Dat draaien op zijn stoel.
Het ietsje schutterige dat hem zo vertederend maakte.
Maar de lach is terug.
En de schat liet zich door Giel ook al vijftig Euro afpersen.
Zou hij dat vantevoren bedacht hebben? Giel vraagt vast geld en dan geef ik…
In dat geval was 100 Euro een mooier bedrag geweest.
(tot zover uw Herman-watcher)
Geef een reactie