Veel van mijn foto’s zijn toevalstreffers.
En veel zijn domme pech missers. Die laatste zijn vaak diertjes (ook grote: reeën) die te ver weg of te zeer in het donker of te beweeglijk zijn.
Die krekel van laatst was een toevalstreffer.
Hij zat stil, ik had geen ander object om te fotograferen (er waren geen vogels, geen eekhoorns e.d.) dus ik dacht: dan jij maar en pas bij het kijken op de laptop zag ik die enorme kaken.
Daarna wou ik méér en toen kwamen de domme pechers.
Want dit was zo’n kans: gezeten op de stoel naast de mijne.
En ik heb écht geprobeerd z’n smoeltje weer te kieken maar hij wóu niet dus werd het zijn kontje. Ook leuk, maar minder indrukwekkend. en ook niet zo scherp als ik had gehoopt.
Hij/zij gaf me nog één kans. Hangend aan het raam.
Dank je, krekel/sprinkhaan, of wat je ook was!
Geef een reactie