Roelof ging dood en (kort samengevat): ik mailde de notaris of ze alsjeblieft niet de fotoalbums van hem en mij wilden weggooien.
Want ‘onze’ albums heb ik heel lang gehad maar een jaar of tien geleden – ongeveer – bedacht ik dat het raar was dat ik alle tastbare herinneringen had meegenomen en dat *hij* ze wel een tijdje mocht hebben.
Ik laadde ze in mijn auto, hij stond me al op te wachten bij zijn huis, takelde ze naar zijn etage en daar waren ze toen.
Later kreeg ik een mailtje van de schoonfamilie.
Ze mochten boeken en cd’s uit het huis halen – had ik nog wensen.
Opera, zei ik.
En sowieso: zang.
O ja – en ook Brendel en Pollini, omdat R. en ik samen naar die concerten gingen toen ze optraden in het Concertgebouw.
Vandaag kwamen de verhuizers.
Met 1 verhuisdoos met de fotoalbums.
En twee koffertjes met de cd’s.
Ik laad de fotoalbums over in een plastic box.
Ik open 1 album.
Ik zie mezelf en hem met zijn moeder.
Het was haar verjaardag.
We poseren zij-aan-zij met haar.
Ik draag een monsterlijke jurk. Ik ben ook monsterlijk dik (67 kilo – dat was ik op m’n dikst, nu ben ik 52-53).
R. zag er prachtig uit.
Hij was altijd een mooie man.
Ik had wel een leuk smoeltje. Nou ja – geen kunst aan, ik was jóng!
Snel alles weer dichtgedaan en opgeborgen.
Ik ben hier voorlopig nog *niet* aan toe.
Dan de cd’s.
Ik leg ze op componist.
Hield hij echt van Monteverdi? en van Palestrina? wat een hoop Mozart! zo te zien een goedkope serie.
Idem Verdi. Idem Puccini.
Wagner.
Amper Brendel en Pollini.
Missch had hij die nog als LP en kocht hij ze niet nog een keer als cd en daarover hebben we het niet gehad.
Ik weet niet wat ik ermee moet.
Ik kies er een paar uit waarvan ik denk dat iem die ik via via ken ze missch mooi vindt, verpak die in een doosje en stuur ze morgen naar Amerika.
Verder nog geen idee.
Raar is dat ik een paar maanden geleden dacht dat het me een warm and fuzzy feeling zou geven als ik de cd’s had.
Een connectie.
Maar het voelt *weird* alsof ik in zijn wereld treed waar hij me niet hebben wou.
Niet dat ik denk dat hij het echt erg had gevonden.
Ik denk dat hij er niets van zou hebben gevonden (als ik er over nadenk).
Het is alleen *ik* met de verbazing over zijn muziekkeuze die voor een groot deel zo ver afstaat van de mijne terwijl we wel al die jaren samen naar de opera gingen.
(ik merk dat ik het niet eens goed kan uitleggen)
Geef een reactie