Hoe

Hoe het gaat, vragen aardige mensen.
Terwijl op twitter een minder aardig iemand (die ik niet ken) meent me te moeten mailen ‘zonde van het geld’ nav mijn dode konijn Flip.

‘Gaat wel’ antwoord ik de wél vriendelijke vragers, en schrijf een recensie over ‘Vermist op Koh Phi Phi’ van Bram Schilham dat ik gisteren las om mezelf af te leiden.
Voordat ik wist dat Flip dood was maar niet helemaal 100% stabiel van geest (voor zover ik dat ooit al ben maar nu dus nóg minder).
Tranen met tuiten gehuild. Wat ik natuurlijk niet in een recensie kan schrijven. Daarin zet je dat iets ‘ontroerend’ oid was, niet “ik heb erbij zitten snikken, de zakdoekjes gingen er paksgewijs doorheen”.

Na de recensie (versie 1) me opeens verantwoordelijk gaan voelen voor álles dat zich op zoek naar eten in mijn tuin waagt.
Uiteraard de eigen dieren. Maar ook de vogels. Van zang- tot zwem-.
Maar er valt niet tegen de kou en de sneeuw óp te voeren.

Meeuwen zitten opeens ook in de tuin. De waterhoentjes lopen over het dak.
Met mij gaat het intussen niet meer zo goed.