Iemand die mijn log niet leest mailt me hoe het nu gaat – of ik me nog net zo opgewekt voel als in Amerika en als tijdens net-terug.
Nee.
En ik weet niet of het komt door wat er gebeurt (deels natuurlijk) of door hoe ik het hanteer (ook deels).
Maar wég is de rust, het gevoel van ‘niets hoeft’ het ‘go with the flow’.
Het is ook niet alleen het gevoel.
Er zijn mensen die aan me trekken, die iets van me willen, dingen die moeten, dingen die écht moeten, die snél moeten en weer andere mensen (en ook dezelfde) die zeggen: én, heb je het nou al gedaan?!
Wat ook aanleiding en oorzaak zijn – het gevolg is dat ik als een depri stress-kip excuses in het rond werp, me machteloos voel (en onbegrepen), van alles plan, het niet réd (wat al die ‘heb je nou al’-mensen me weer inwrijven) zodat ik na amper 3,5 week terug me al geen voorstelling meer kan maken van hoe dat wás.
Het niets-hoeft-gevoel.
Laat staan dat er iets komt van dat ene goede voornemen: boeken lezen.
Maar boeken, dat is natuurlijk maar 1 ding.
Waarom lukt het in Amerika wel om niets te hoeven, en thuis niet? Al is het maar een uurtje per dag?
(Niet stichtelijk bedoeld, maar deels uit herkenning – een uurtje verplicht niksen voelt ook zo eh… niksig.)
In Amerika lukt het ook niet altijd.
Deze laatste vakantie was niet voor niets ‘perfect’.
Waarom het hier niet lukt: je zegt het deels zelf al.
Een uurtje ‘verplicht’ niksen voelt opgejaagd door het verplicht niksen.
En verder hoef ik maar even de PC aan te zetten en de opdrachten vliegen me om de oren.
Het was ook meer een retorische vraag 😉