Edita Gruberova was geweldig.
Op heel misschien een mini-missertje tegen het eind na (wat niemand verder hoorde dus dat zal ik me wel verbeelden).
De opera was saai.
Vond ik.
Het verhaal: een draak.
De muziek: op enkele aria’s na ook matig.
De dirigent: te traag.
De mezzo: niet van het niveau dat ik naast Gruberova verwacht.
Zodat ik aan het eind dacht: het enige dat me nu nog op een hoger plan kan tillen is als het FestivalHaus (dat -genant- slechts voor 2/3 was bezet) losbarst in een overweldigend applaus en haar alsmaar bljft terug roepen met E-di-ta, E-di-ta, E-di-ta!!!
Maar het publiek klapte beleefd en een fan timede het: na 8 en een halve minuut schoven de Baden-Badeners richting uitgang.
Ongehoord! want voor Edita klappen we standaard 30 minuten mét het scanderen van haar naam.
Wij, de hard-core fans van Edita of ‘Grubi’ zoals de allerhardcoorste haar noemen snappen er niks van.
Behalve degenen die al eerder in Baden-Baden waren en wanneer ik op twitter vertel dat ik niks begreep van het lauwe applaus vertelt ook daar een Nederlandse vrouw die in Beieren woont: zo zijn ze daar.
Beetje stijf, beetje arrogant zelfs.
Niet erg van harte, niet erg hartelijk.
Nee, dan München!
Als een artiest daar goed presteert gaat het dak eraf.
Ik stel me daar dus maar op in.
Geef een reactie