Alsof het buiten niet stortregent visualiseer ik mezelf als Carrie Bradshaw zittend op haar bed in een luchtig broekje met een luchtig hemdje tikkend op haar luchtige laptop.
Peinzende blik in het niets en dan: tik-tik-tik-tik. De titel van haar column is geboren, de dadelijk door haar zelf te beantwoorden vraag is gesteld.
Zo schrijf ik nooit, maar het beeld bevalt me.
Ik had het nu willen hebben over dat ik te veel móet (vandaar die multi-taken).
Zoals snel de Engelse kinderboeken (althans een paar honderd) én mooie boekenleggers (enkele tientallen) in de Winkel zetten om er nieuwe kadotips van te maken. Het kost meer moeite en tijd dan ik had verwacht (die boeken), het vergt dus veel werk, gaat tegelijk giga-traag en levert tot nu toe geen verpletterende verkoop op.
(dat laatste was een grapje, dat ‘geen verpletterende’, lees daarvoor: he-le-maal NIKS)
Wat ik ook moet: een paar mails van alweer weken geleden beantwoorden.
En: me niet verplicht voelen mail die ik niet wil beantwoorden uit beleefdheid toch te beantwoorden.
Idem op twitter.
Niet vergeten: tot rust komen, het er-van-ne-men, weer eens een boek lezen.
Proberen om ook hier ‘niets te hoeven’.
(ook dit is een grapje)
ik schat zo in dat je helemaal geen commentjes op dit postje wilt hebben, maar
[therapeut modus aan]
ik vroeg me wel af van ‘wie’ móet dit allemaal en wát gebeurt er als je het níet zou doen?
[therapeut modus uit]
balen jeanne, ik ken het gevoel helaas. sterkte met alle dingen die je nog wilt doen!
Goeie vragen, Mariette, en ik begrijp wat je bedoelt.
Helaas kan ik de vragen niet zelf beantwoorden.
(en jij ook sterkte 🙂 )