Hoe moet je die toch allemaal voeren. Wij slepen heel veel havermout, rozijnenen, brood en zaad met gedroogde insecten aan, maar het lijkt nooit genoeg te zijn. En daarbij verspillen ze hun energie ook nog eens door elkaar de tuin uit te vechten.
@Truus: het lukt ook niet, allemaal voeren.
Maar ik kán het niet, denken ‘nou, dan niet, jammer, hoor’.
Ik doe wat ik kan. Altijd te weinig, ze krijgen nooit allemaal genoeg.
Maar enkele krijgen het wel en andere krijgen weer een beetje.
Truuszegt
Soms zou ik wel eens zo willen denken, maar ja, dat verrotte verantwoordelijkeidsgevoel, en dan zien dat de sterksten toch weer met de prijs aan de haal gaan.
@Truus: als je helemaal niet voert eet er helemaal niemand.
Vanavond gooide ik bij het voeren van de knagers in de achterren brood in het wak. Dan zie ik ook dat de haantjes (v/m) het meeste eten. Ik probeer te mikken naar anderen en soms levert dat wat op, vaak niet.
Ook zag ik een lijkje van een waterhoentje drijven. Dat diertje had ik niet kunnen redden, denk ik, met een paar broodkruimels en wat graan.
Maar z’n zusje wél. Hoop ik.
Truuszegt
Het leven is af en toe echt soms lijden. Soms zou ik weer graag een kind willen zijn.
Mijn leven was best mooi tussen mijn 18e en mm… gek dat ik geen exacte datum kan bedenken wanneer de lol eraf was.
Nanzegt
Kortom, Great Expectations hebben we kennelijk niet meer. Maar een einde aan de vorst zou nu, althans qua dierenleed en voederkosten, een hoop oplossen. Voor de huis- tuin- en keukendieren althans. En Jeanne… Statistieken zeggen dat mensen zo rond hun 35e het beste in hun vel zitten (tevreden zijn, wat natuurlijk niet hetzelfde is als gelukkig zijn.) Daarna loopt het terug, maar vooral omdat we niet meer zo vreselijk carriere willen maken en ook wat prive-illusies hebben doorgeprikt. Ik ben 56 en heb mij zelden zo prettig gevoeld als nu. Alleen met Kerst… Heerlijk!
Hoe moet je die toch allemaal voeren. Wij slepen heel veel havermout, rozijnenen, brood en zaad met gedroogde insecten aan, maar het lijkt nooit genoeg te zijn. En daarbij verspillen ze hun energie ook nog eens door elkaar de tuin uit te vechten.
@Truus: het lukt ook niet, allemaal voeren.
Maar ik kán het niet, denken ‘nou, dan niet, jammer, hoor’.
Ik doe wat ik kan. Altijd te weinig, ze krijgen nooit allemaal genoeg.
Maar enkele krijgen het wel en andere krijgen weer een beetje.
Soms zou ik wel eens zo willen denken, maar ja, dat verrotte verantwoordelijkeidsgevoel, en dan zien dat de sterksten toch weer met de prijs aan de haal gaan.
@Truus: als je helemaal niet voert eet er helemaal niemand.
Vanavond gooide ik bij het voeren van de knagers in de achterren brood in het wak. Dan zie ik ook dat de haantjes (v/m) het meeste eten. Ik probeer te mikken naar anderen en soms levert dat wat op, vaak niet.
Ook zag ik een lijkje van een waterhoentje drijven. Dat diertje had ik niet kunnen redden, denk ik, met een paar broodkruimels en wat graan.
Maar z’n zusje wél. Hoop ik.
Het leven is af en toe echt soms lijden. Soms zou ik weer graag een kind willen zijn.
Als kind was het leven ook lijden.
Bij jou niet? Bofkont.
Tot mijn 8e was het leven mooi.
Mijn leven was best mooi tussen mijn 18e en mm… gek dat ik geen exacte datum kan bedenken wanneer de lol eraf was.
Kortom, Great Expectations hebben we kennelijk niet meer. Maar een einde aan de vorst zou nu, althans qua dierenleed en voederkosten, een hoop oplossen. Voor de huis- tuin- en keukendieren althans. En Jeanne… Statistieken zeggen dat mensen zo rond hun 35e het beste in hun vel zitten (tevreden zijn, wat natuurlijk niet hetzelfde is als gelukkig zijn.) Daarna loopt het terug, maar vooral omdat we niet meer zo vreselijk carriere willen maken en ook wat prive-illusies hebben doorgeprikt. Ik ben 56 en heb mij zelden zo prettig gevoeld als nu. Alleen met Kerst… Heerlijk!