Ik heb de overgang best makkelijk doorstaan.
Het begon pas toen ik 55 was en er waren wel opvliegers maar er waren (geloof ik) geen rare stemmingswisselingen en ja, erna ging ik fysiek aftakelen maar dat moest toch op een bepaald moment gebeuren dus dan was 55 nog minder erg dan het had kunnen zijn.
Nog iets positiefs: ik had er niet láng last van.
Een jaar of 1-2. En niet gruwelijk erg.
Nu heb ik af en toe opnieuw last. Van de opvliegers mn.
Bij stress.
Gisteren bij de dierenarts opeens: zweet brak me uit.
Ook vandaag. Niet elke tien minuten, meer elke twee uur. Maar toch.
Om kwart voor negen voer ik knagers en kijk of Femke weer uitgeteld op de vloer van haar hok zit.
Gelukkig niet. Ze zit op stok. Maar waar is mw Tuth A-A.
Die zit op de twee eitjes die ze de afgelopen dagen in de schuur legde en die ik liet liggen om haar te inspireren tot méér.
Achter de baricade van kistjes en doosjes en troep die haar bij het leggen veiligheid moeten bieden.
Ik overweeg haar er uit te trekken en richting stok te tillen.
Ik voorzie een ongelooflijk gekrijs. En dan natuurlijk ook Bernadette (elders in de schuur) in paniek. En misschien ook weer Femke.
Daarom: lamaar.
Morgenochtend de wekker om kwart voor zes, schuurdeur open zetten en hopelijk gaat ze toch zelf naar buiten.
Indien ook zij is overvrouwd door hormonen til ik haar later in de ochtend toch van de eitjes af.
Vanwege ‘zinloos’.
Het is ook beter om dat te doen ‘broedsaf’ maken.
Behalve het zinloze kost het ook energie.
Ze eten dan ook slechter en de weerstand verminderd.
Na een aantal keren eraf halen en natuurlijk de eitjes wegnemen, gaat het wel over. Als het heel hardnekkig is kan je beter de plek waar ze wil zitten afsluiten.
Nog even over Femke; De problemen die een leghybride krijgt zijn meestal aan het ‘legapparaat’. Ze zijn gefokt om in korte tijd zoveel mogelijk eitjes te leggen. Daardoor is hun ‘legapparaat’ snel versleten, net zoals zijzelf.
Vaak eindigd dit dit met ontstekingen daaraan en buikvlies ontsteking komt ook veel voor.
De groengele ontlasting is meestal te wijten aan het feit dat ze niet eten omdat ze zich natuurlijk niet fijn voelen. De mest wordt geelgroen en op het laatst gifgroen door de aanwezige gal daar in. Wanneer ze weer gaan eten wordt de mest ook weer normaal.
Wat jij beschrijft van Femke is precies zoals het de meeste leghybriden vergaat als ze op beginnen te raken. Ze worden op laatst steeds stiller eten slecht tot niet en dan weer even wel en slapen veel.
Helaas is dit meestal op een leeftijd van 4 á 5 jaar 🙁
Terwijl de ‘gewone’ kip véél ouder wordt (tussen de 8 en de 12 jaar).
Ik heb trouwens 2 wyandottekrieltjes voor je, als je die wilt. Deze zijn niet vaak broeds. Ze zijn ong. 3 jaar oud.
Mbt mw Tuth: ze is gisteren gewoon gaan wandelen (en eten), legde 1 ei en wou er ’s avonds op zitten. Ik zag het aankomen en deed de schuurdeur dicht. Dat kon omdat Bernadette al binnen was.
Mbt Femke: gisteren was ze redelijk levendig, voerde charges uit naar beide onderdanen en at een beetje.
Vandaag vind ik haar weer trager. Ze pikt hier en daar wat maar niet erg gretig. Geen geel-groene poep. Maar ik denk dat ze aan het aftakelen (doodgaan) is. Hopelijk gaat ze rustig, op haar eigen tijd. Als het lijden wordt, moet ik haar laten inslapen.
De wyandottekrieltjes lijken me een heel goed idee. Maar even wachten tot Femke dood is – denk je ook niet? Mijn ervaring met kippen van wie de tijd is gekomen is dat zoiets vrij snel kan gaan (dag of 3-4).
Opmerkelijk: nu Femke suffer wordt, trekken mw Tuth en Bernadette met elkaar op. Zonder veel ‘gedoe’. Terwijl toen Femke zich gisteren even energieker voelde Bernadette werd buitengesloten en mw Tuth bazig tegen haar deed.