Een vrouw leest ergens een tekst van mij waarin ik vermeld dat ik naar House kijk.
Wat is het met House, mailt ze me. Wat maakt die man met die stok aantrekkelijk.
Lastig.
Z’n uiterlijk is het niet.
Niet dat-ie lelijk is. Maar hij is geen George Clooney.
Het is dus echt de rol, de doctor House.
Beetje nare man. Erg ‘kom me niet te na’.
Kritisch op anderen. Raar flirtend met Cuddy (vrouw, stapje hoger dan hij in rang).
Pillen poppend.
Ik probeer het oprecht en ik krijg het niet op een rij.
Maar hij doet me wat, House.
Als eye candy.
En ik herken me in hem.
Meer dat nog.
Slim, machtig, zelfverzekerd zijn – maar binnen de grenzen van ‘them’.
Eh – grenzen?
House (=tv-serie dendert er overheen en botst af en toe tegen muurtjes maar dat is het dan).
Ik (=ik ben met hetzelfde bezig maar mijn grenzen en de mensen die er net naast en achter staan zijn net ietsje echter dus het valt niet zo mee).
Hij wil beslist niet aardig gevonden worden.
Hij drijft zijn omgeving (én zichzelf) tot het uiterste: de oplossing is nooit voor de hand liggend en meestal eerst drie keer mis -en maar blijven doorgaan…
Hij is een obsessieve gek die toch iedere keer uiteindelijk…
Het zozeer zichzelf willen zijn (vind je ook terug in zijn uiterlijk) vind ik aantrekkelijk. En je hebt gelijk: het is een rol, hij heeft het makkelijk!
Hij heeft een leuk koppie en hij trekt zich niks aan van ‘zo hoort het’. Hij heeft net als een echt mens ook zo z’n zwakheden.
En uiteindelijk heeft ie altijd gelijk.
Dat moet je toch wel voor iemand innemen…
Als vrouw denk ik dat hij de ultieme ramp-lover is.
Niks zo verleidelijk als dat ‘hij is beschadigd, hij heeft zwakheden’ en dat gecombineerd met z’n ‘macht’.
Maar wat-ie verder ook is: hij kan geen relatie aangaan denk ik.
Misschien ooit met Cuddy die dezelfde kwaliteiten heeft.
Maar dat zou het einde van de serie zijn.