Ik heb erover nagedacht waarom ik het niet zo simpel voel: hoera! geen kanker! jippie (en nog zo wat).
Mijn eerste reactie direct na de operatie wás opgetogen.
Toen kwamen er nog vier-vijf dagen die voelden als zovele weken in dat ellendige ziekenhuis en ging de lol er al snel af.
Waarom ik niet kon vasthouden aan ‘hoera! geen kanker!’? ik weet het niet.
Misschien was ik daar te snel aan gewend? misschien werd de vreugde te snel gesmoord in het ellendige verblijf in het ziekenhuis?
Een echte verklaring heb ik niet.
Gewenning misschien toch?
Maar ook: niet kunnen behappen/verwerken dat me een maand is verteld dat ik waarschijnlijk en daarna hoogstwaarschijnlijk(!) kanker had en toen niet meer.
Zetten anderen dan het knopje wél opgewekt om naar “hoera! ik ben gezond!”?
Zo ja: ik benijd ze.
Iets in mij lukt het niet.
Heel begrijpelijk …
….
maar ook heel jammer …
(sneu, erg, helaas)
Wat wil je daar nou mee zeggen?
Ik snap het niet.
het is een veelvoorkomend verschijnsel dat mensen die een ernstige ziekte is aangezegd waarbij dat later toch niet het geval is, daar moeite mee hebben. Vraag me niet waarom, maar het schijnt zo te zijn. Neem gewoon rustig de tijd om weer aan het idee te wennen èn om te herstellen van de zware operatie. Het is allemaal niet niks geweest, zeker niet als je in aanmerking neemt dat je ook nog onlangs een hele goede vriend verloren hebt.
Dank je .. daar heb ik wat aan.
Zelf kan ik het nog helemaal niet plaatsen maar het helpt om te weten dat ik niet gek ben.
Ik denk nl echt vaak: waarom ben ik nou niet BLIJ?!
En het gevoel is er niet.
Komt idd bij dat ik Roelof kwijt ben.
Shit.
je hebt jezelf (al dan niet bewust) voorbereid op iets ergs en je daar tegen gewapend om het aan te kunnen. Die modus moet weer uitgezet worden en dat heeft tijd nodig. Bij de één meer dan bij de ander, maar gek ben je zeker niet. En dan hebben we het nog niet eens over een bijbehorend rouwproces, dat ook tijd nodig heeft. Het komt vast weer goed en wellicht kom je er sterker uit dan je erin ging, gelouterd door de ervaring, maar nu nog even niet.
Dank je Oeroe, dat was precies wat ik bedoelde. (Ik was gisteren te moe om het toe te lichten)
Het is verschrikkelijk als je hoort dat je waarschijnlijk een enge ziekte hebt, een rottijd tegemoet gaat en bezig bent met je eigen dood. Je maakt je zorgen over Loki, die geen logische opvangplaats heeft als je er niet meer bent. Dat hakt er flink in. Als je dan toch niet ziek blijkt te zijn zou je blij moeten zijn en weer perspectief moeten zien.
Maar zo werkt het nou eenmaal niet. Helaas.
Dank jullie, Oe en Afentoe – jullie helpen me echt.
graag gedaan.
ik hoop dat mijn reactie laatst met verhaaltje uit Sissi film en “ich bin gesund’ niet verkeerd is opgevat. Ik heb hiermee willen zeggen dat er zo dom eenvoudig wordt gedaan in die film. Het was ook humoristisch bedoeld. Ik denk er precies zo over als oehoe en afentoe hier. Dat is toch de gewone manier van denken (en weten).
Een half jaar moeten bijkomen van een blindedarmoperatie, in Jakarta, op reis. Dacht dat ik dood zou gaan, geen dokter wist aanvankelijk de diagnose te geven, na vier dagen pas. Ik was alleen. Etc. Behoorlijk indringend alles.
en niets in vergelijk met wat jou nu overkomen is.
Ik vind het moeilijk om goed te reageren op jouw verhalen.
Terwijl het lijkt dat je daartoe uitnodigd, is alles al bij voorbaat fout.
Je weet alles zelf.
En kunt scherp zijn.
Is het om bevestiging te krijgen, of voor dialoog?
ik zal beter maar niet meer reageren.
Maar blijf je wel volgen. waarom schreef ik je een poos terug in een mail.
Nb
Ik ben zelf ook niet helemaal gesund nu, het is een wonder dat ik nog leef. Naast mijn gewrichtsklachten ging ik zes weken geleden echt goed door mijn rug, en strompel en zak soms door het stuitje, val dan op de grond. Maar vanmorgen toen ik poes terug naar binnen wilde halen (geknal), viel ik in de tuin van een steile stenen trap (dijkhuis) van zeven treden naar beneden. Niet gezien dat het spiegelglad was. Voet gleed van eerste tree weg. Tijdens de val dacht ik dat niets meer heel zou blijven. Geland dan op het grindpad. Schaafwonden, bloed, sneeen, blauwe plekken, dikke knie, pols, teen. Niets gebroken. Een wonder. Opgeraapt door de sterke buurman. Kan nauwelijks lopen. Huil voortdurend, schok, mentaal down. Hele middag in paniek over poes buiten. Eindelijk kwam ze toch aanrennen. Ik lig nu in bed. Ik woon alleen. Houd me voorlopig maar als dood.
Dat ben ik.
Ook niet zo gesund dus.
Maar niet leuk dat je met bovenstaand toch ietwat domme verhaal mij met mijn eerdere reactie te kakken gaat zetten.
ik wens je veel plezier met je overige meelevende lezers.
misschien lees ik ook je blog wel niet meer verder.
denk het niet eigenlijk.
Ah shit, Janna! ik had het echt helemaal niet slecht bedoeld!
Ik ben bezig met proberen te doorgronden wat ik zelf voel en gebruik daar aanleidingen voor.
Nogmaals: niet slecht bedoeld!!
En echt kut van dat vallen en ik snap jóuw emoties echt wel.
Hartstikke rot dat wat ik schreef op jou zo rot overkomt. Echt niet bedoeld!
Vind het heel normaal dat je het allemaal nog niet zo voelt. Er is nogal niet wat gebeurd de laatste maanden, dat gaat je niet in je koude kleren zitten en we zijn niet allemaal hetzelfde en de één reageerd nu eenmaaal anders dan de ander. Je bent niet gek, integendeel!