In de Best Western in Kingman werkt achter de balie Miss Pat.
Er werken méér mensen, maar met Miss Pat heb ik een bijzondere band.
Nu is het besef dát ik die heb, voor mij eigenlijk genoeg.
Als er spontaan een leuk gesprekje ontstaat is dat mooi meegenomen, maar het hóeft niet.
Miss Pat is een vrouw van mijn leeftijd (schat ik) met krulletjes en een accent uit de zuidelijke staten.
Daarom wordt zij ‘Miss Pat’ genoemd terwijl haar collega’s alleen een voornaam hebben zónder Miss of Mrs of Ms of Mr.
Echt uitbundig is ze niet, maar ze verwacht wel: contact.
1x kwam ik pas na twee dagen even langs bij de balie. Dit werd niet gewaardeerd.
Zodat ik me nu meteen meld wanneer ik weet dat zij werkt.
Contact 1 was snel gevuld met ‘great to be here’ en wat fijn dat ik mijn vaste kamer had (daarover werd moeilijk gedaan toen ik bij een collega van haar reserveerde). Toen moest contact 2 en ik had niets te zeggen. Want wat ik wél aan -voor mij- bijzondere dingen had meegemaakt, daarvan zou zij, dacht ik, niet blij worden.
Verzin dus een list.
Die list was dat ik op mijn fototoestel met opzet een paar foto’s van Sammie en Guus had laten staan om er zelf af en toe naar te kijken.
Die liet ik zien aan haar en collega Anne. Met uiteraard ‘oh’ en ‘ah’ en ‘schattig’ als resultaat.
Alleen de foto waarop Sammie op versgewassen wasgoed lag.
Kijk eens hoe schattig! deed ik.
Maar Miss Pat zou haar kitty cat nóóit op een mand versgewassen was tolereren.
Sterker: ze zou die mand nooit onopgevouwen hebben gelaten.
Geef een reactie