Iets over katten (3)

Telkens wanneer ik Amerika inreis vraagt de douane me: heb ik er vrienden?
Nee. Die heb ik er niet.
Wel ken ik er mensen.
Bij de motels waar ik verblijf. Met sommige van die mensen heb ik een gezellig babbelcontact.
Wat ik aangenaam én genoeg vind.

Bij het postkantoor in Yuma werken mensen die ik ook ken.
Mij terug-kennen doen ze niet.
Maar dit keer raakte ik in gesprek met Lee (met wie ik al eerder praatte maar dat herinnerde zij zich niet).
Lee is een vrouw van, schat ik, midden veertig. Ze heeft dieren. Katten. Ook honden. Mogelijk méér.
Eén van haar doelen in het leven is zwerfkatten laten ‘helpen’.
Dat betaalt ze uit eigen zak. Veertig dollar per keer.

Toen ik de eerste week in Yuma was hadden we het daar over toen ik mijn pakketten inleverde.
Ze had net die ochtend een foto gekregen (op haar mobiel) van een gevangen zwerfkitten die goed terecht was gekomen en toonde die mij.
Ah – lief!! Kitten lag slapend in de armen van een kind dat ook slapend lag.

Lee had nu een andere zwerfkat op het oog.
En haar dochter (ergens werkend als serveerster) loerde op wéér een andere.

Ik bedacht: laat ik ook een gebaar maken.
Dus toen ik in mijn laatste dagen Yuma terugkeerde in het postkantoor bood ik € 40 aan – voor het helpen van de volgende zwerfkat. Discreet in een envelopje.
Lee schoof het geld terug: nee! Ik schoof het heen. Zij: terug.
Na een tijdje liggen-in-het-midden accepteerde ze het geld. Omdat ze begreep dat het voor mij veel betekende.

Bij mijn allerlaatste keer postkantoor trof ik een collega van Lee.
Terwijl die mijn pakket afhandelde, liep Lee langs: schrijf je adres op. Dan stuur ik een foto van de kat die dankzij jou wordt geholpen.

Heb ik vrienden in Amerika? Nee.
Heb ik bijzondere momenten en bijzondere contacten?
Nou en of.