Toen ik net terug was wou iemand iets afgeven.
Ze belde aan, ik deed niet open en ze concludeerde dat ik vast lag te slapen.
Dat was niet het geval.
Ik zat boven en zelfs als ik slaap: mijn bel is een (harde) klingelbel en daar slaap ik niet doorheen.
Een dag later kwam ze weer langs.
Ik zat in de kamer, zag haar auto en zag dat ze naar de deur liep maar hoorde niets.
Ik liep naar de voordeur, deed open en zei: de bel doet het niet.
Zij trok er ferm aan en de bel deed het nu wél en ze zei dus: ziejewel?! de bel doet het wel degelijk!
Ik probeerde nog even: maar net deed hij het *niet* waarop ze me aankeek of ik gek was.
Ik heb er vooral last van wanneer de postbode iets wil aanreiken.
Gelukkig weet ik meestal wanneer die komt en dan probeer ik hem beneden op te wachten en sprint naar de voordeur wanneer zijn auto voorrijdt.
Soms is hij me vóór en belt hij toch (hard!).
Vanochtend had ik geen pakje verwacht. Ik zit boven en hoor zijn auto voorrijden (Pavlov!), ik hol de trap af en shit! de auto rijdt al weg.
Het pakje (dat ik niet had verwacht en dat ook niet bijzonder leuk is), is in de brievenbus geklemd.
Hij heeft dus echt aangebeld.
Ik moet een deskundige inschakelen om het probleem te verhelpen.
Maar ik voel me een beetje een zeurend ‘mevrouwtje’ met ‘de auto maakt zo’n raar geluid’ waarop de monteur dan zegt dat hij niks hoort.
Wat de auto trouwens óók doet (een raar geluid maken) maar: one problem at the time.
Geef een reactie