Ik-in-mijn-hoek.
Ik zeg het en het is niet duidelijk.
Daarom: waarmee het begon, wat de realiteit nog steeds is.
Picture this.
Een gezellige bijeenkomst, een feest, een receptie, een congres.
Mensen die ik ken staan in een groepje te praten. Ik ga er bij staan. Ik zeg ook iets. Niemand reageert op mij.
Ik sta een tijdje vriendelijk te ‘eh-huh’-en en doe ‘nou en of!’ en probeer het dan nog eens met een eigen opmerking.
Niet een rare opmerking. Een die past in het gesprek.
Maar niemand pakt ‘m op.
Dat bedoel ik met ‘ik-in-mijn-hoek’.
En vraag me niet hoe ik daar ben beland. Ik weet het niet.
Maar ik sta er al tientallen jaren en eerst probeerde ik wanhopig me eruit te worstelen (plies-plies, laat me erbij horen) en de laatste tijd dus niet.
Ja, soms – een beetje.
Zoals nu op Twitter.
Maar niet meer in het echt.
Een beetje omdat ik bang ben voor nog een afwijzing.
En een beetje omdat ik me langzamerhand inderdaad wel op m’n plaats voel in m’n hoek.
Ik denk dat jij van echtheid houdt en van direktheid. En niet van meelullen met de meute. Dat je dus eigenlijk geen oppervlakkigheid kunt veinzen. Dus waar ligt je behoefte -hoe wil je gezien worden. En waar wil je aan meedoen.
Maar goed, je wilt toch meedoen. Ik ken je niet irl. Misschien kom je wat arrogant over. Of word je als “erg belangrijk” gezien en weten mensen zich geen houding tegenover je te geven. Vervolgens krijg je het gevoel “ik hoor er niet bij” en dat gevoel gaat ook een beetje om je heen hangen. Zeg maar je straalt wat je voelt ook onbewust uit en dat houdt mensen op afstand.
Ziedaar een niet gekozen vicieuse cirkel.
Ik denk niet dat ik arrogant overkom, eerder verlegen.
Ik denk dat mensen denken dat ik niets te melden heb, dat ik niet interessant ben.
Wie weet is het destijds ook nog zoiets als afgunst of jalouzie geweest waardoor je geïsoleerd raakte. Zeekomkommer (zelf even googelen) doet in haar laatste stukjes daarvan terugkijkend verslag. Even zakken naar haar foto van toen ze achttien was. Jij zult zelfbewuster geweest zijn, maar mogelijk dezelfde belangstelling en afkeer ervaren hebben.
@ Theo: leuk weblog is dat – kende ik niet.
Maar zij was véél mooier dan ik, hoor!
En inderdaad: blond.
Scheelt alles 🙂
En er waren in die tijd om mij heen ook véél mooiere meisjes dan ik.