Ik heb ook een eend!

Laatst had ik het hier over dat mooie Eend-dagboek van Shabnam (je kunt het oppakken op Dag elf, maar ook op een ander moment).

Zelf had ik ooit een eend die achterin de tuin wou broeden. Bij de oude takken.
Binnen twee dagen had Sammie het door, rende op haar af en deed “boe!” en wég was ze – twee eieren achter latend.

Vanmiddag kijkt E. voor me in het konijnenhok of schoonmaken dringend noodzakelijk is of dat het nog even kán (de cavenhokken moeten altijd).
Ze roept naar me: de konijnen kunnen hier niet meer wonen.
O got, denk ik. Is de bodem eruit gezakt? Ligt er een dode rat in?
Maar: er broedt een eend. Een witte eend.
Gauw deurtje dicht doen! zeg ik.
Want niet alleen een broedende kip moet je niet storen, dat moet je een broedende eend evenmin.

Hierin zit ze.

Een half uur later komt een witte vrouwtjeseend het pad oplopen.
Met zo’n dringende tred: ik zit te broeden, ik heb niet veel tijd, ik heb honger.

Dus gooi ik brood (terwijl ik nét wegens ‘gering aanbod deze week’ heb besloten dat niet meer overdag te doen).

Ze schrokt wat naar binnen en dan komt er een paartje aan dat óók honger heeft of tenminste trek en die pakken haar het brood af.

Dus daar gaat ze, de witte eend.

Richting het konijnenhok.

Maar… (excuus voor de beroerde kwaliteit van de foto): daar *vliegt* ze!

Het is dus helemaal niet  ‘mijn eend’.
En als ik nog eens goed kijk naar die foto waarop ze komt aanlopen zie ik ook de druppels op haar borst.

Toch voortaan elke witte vrouwtjeseend die niet druipt voeren.
En alle andere proberen uit te leggen dat er deze week helaas weinig brood is.
Of morgen extra kopen bij de Plusmarkt.