Ik vind jou niet aardig

Normaal balanceer ik op het wiebelige touw van de sociale contacten.
Ik vind mensen aardig die mij niet aardig blijken te vinden of misschien zouden ze me dat ev wel kunnen gáán vinden als ik meer m’n best deed en duidelijker maakte dat ik vriendjes wou zijn.
(geen idee)

Ik heb contacten met mensen die ik mwah vind en ik denk dat veel mensen dergelijke contacten hebben en daar ga je dan (denk ik) beleefd mee om.
Niet ‘eigenlijk vind ik je getver’ uitstralend, ook niet overdreven hartelijk. Maar: beleefd.

Dan zijn er ook nog de mensen die ik helemaal niet aardig vind.
Sommige zitten te dicht bij me om ze de getver-treatment te geven: je moet als vrouw immers enigszins normaal door het leven in je naburige nabijheid kunnen wandelen.
Andere zijn zo oninteressant ver weg dat het zonde is er afkeer-emoties aan vuil te maken.

Maar dan zijn er die paar wier bloed ik met liefde zou drinken.
Wat ik verzwijg.
En waarover ik dan fantaseer dat ik het hier gewoon zou neerzetten.
Niet dat het iets zou oplosssen.
Maar een bevrijdend gevoel zou het mogelijk wel even geven.