Tussen alle andere stress (en breek me het nerveus trillende mondje niet open) vergeet ik totaal dat ik vandaag online kan inchecken.
Ik bedenk het wanneer ik om tien uur ter hoogte van Graft ben, op weg naar de Plusmarkt.
Inchecken kan vanaf half elf. O shit o shit.
Stel je voor dat er nog wél mooie plaatsen te vergeven zijn.
Dan ben ik te laat.
Dus sprint ik door de Plusmarkt, race zonder enig oog voor de schoonheid van de polder terug naar huis, zet krat met boodschappen in het halletje (uitpakken kan later), voer snel een ons rosbief aan de katten (opdat die me niet storen) en ga naar klm.nl.
Ik geef mijn boekingscode. Jammer, hebben ze nooit van gehoord. Heb ik misschien ook een naam? Een vluchtnummer.
Ik vul alles in: ze kennen me niet.
En raden me aan het later nog eens te proberen.
Ik ga een pagina terug. Ja! nu weten ze wel wie ik ben.
Waarna ik moet invullen wanneer ik geboren ben, nummer van m’n pas, eerste adres Amerika en nog een hoop en ik denk: wáár blijven die exit-row stoelen! Daar kom ik nu: voor extra beenruimte en € 25 klik hier.
Vijf stoelen zijn er op deze vlucht nog te vergeven. Vijf. Waarvan 2 vergelijkbaar met wat ik nu heb maar verder naar achter en drie midden in het middengedeelte. Nou zeg!
Door naar de volgende vlucht. Error. Daar kunnen ze de stoelen niet van vinden. Nog eens. Error.
Dan niet. Doe dan maar wat ik al héb.
Print – print. M’n instapkaart.
Een A4. Moet dat helemaal mee? Mag het gevouwen?
Is dit het gemak dat de mens wordt geacht te dienen?
Moet mee maar mag wel 10x gevouwen. ’t gaat geloof ik om de barcode.
tegenwoordig neem ik dat papier helemaal niet meer mee, maar noteer de code in mijn agenda en laat die zien. zelfs bij een terugvlucht uit afrika leverde dat geen problemen op, mits ik die code maar tegelijk laat zien met mijn legitimatie.