Inslapen

Ik heb Sally laten inslapen.

Leek het eerst goed (of in elk geval niet: slecht) te gaan met de nieuwste behandelmethode van de pootjes, vannacht heeft ze zichzelf ernstig verwond in een poging de zwachtel van haar rechter achterpootje af te knagen.
Diepe wond in haar dij, diepe wond in haar voetje dat ook helemaal opgezwollen was.
Of het de ergernis was van gezwachteld zijn of dat de zalf haar pijn deed of nog iets anders – we zullen het nooit weten.
Duidelijk was in ieder geval vanochtend dat ze nu écht veel pijn had.

Met Lilian van de Opvang heb ik de pootjes ontzwachteld (dwz ik hield Sally vast in een handdoek en zij deed het werk) en we vonden de oorspronkelijke wondjes er ook niet goed uitzien.
Aangezien mijn dierenarts toen al dicht was tot maandagochtend ging ik naar die van de Opvang.
Waar een aardige dierenarts met mij de pootjes bekeek en met me eens was dat Sally veel pijn had én dat we nu sinds januari aan het behandelen zijn – zonder resultaat.

Er zat niets anders op: inslapen.
Wat ik vantevoren al wist.
Zodat ik zelf niet was voorbereid op de prikkende ogen terwijl ik wachtte tot mijn lieve gromkonijn suf zou worden door de injectie en de hete tranen toen ze echt dood was en ik met het lege mandje terug moest naar huis.

Dieren, pas op!
Nog geen drie weken terug van vakantie en al twee konijnen een spuit laten geven.
De dierendoder is terug…

Hier zitten Sally en ik samen te wachten tot ze suf wordt van prik 1 en langzaam in diepe slaap valt.