Gisteren zap ik na Grey’s Anatomy naar een programma waarin Anita Witzier op sjouw gaat met Nederlanders die na 40 jaar een Italiaanse jeugdliefde gaan opzoeken.
Gebroken harten en mooie herinneringen komen voorbij.
Wat me vooral treft is een man die (“40 jaar en 40 kilo later” lacht hij terwijl hij de vrouw in de armen sluit) is veranderd in een onooglijke dikke pad.
Echt wanstaltig lelijk. Niet gewoon ‘we worden allemaal ouder en ietsje rimpeliger en zwaarder’-lelijk. Lelijk-lelijk.
De vrouw, die er gewoon-wat-ouder dan toen ze 16 was uitziet, doet alsof ze het hartstikke leuk vindt hem te zien en met hem te flaneren.
Ze kan natuurlijk moeilijk walgend achteruit deinzen en tegen Anita zeggen: is dát ‘m? Gatver! Zeg jij maar dat ik hem *niet* terug wil zien.
Maar toch.
Geef een reactie