Na mijn droom (zie onder) schreef Anneke een goed stukje voor Fanlog dat ik tot 2x toe aanprees op twitter en daarna schreef ik zelf een goed stukje en nog een best ok stukje (die niemand aansprees, terwijl iemand anders van Fanlog wel dat stukje van Anneke op twitter bleef aanprijzen).
Hierna ging ik boodschappen doen en zag bij het de deur uitgaan L. met Tashi.
“Tashi!” zei ik zachtjes en het lieve hondje hoorde me en keerde zich enthousiast naar me om.
Waarna ik krat met pakjes en lege flessen en handtas midden op straat liet staan (tis een dorp) en me stortte op het liefste hondje van de hele wereld.
Tashi vond het echt hartstikke leuk mij te zien alleen was ze een halve minuut later alweer afgeleid door vogels verderop. Dat was een beetje jammer omdat ik me toen voelde als vroeger toen ik nog van die hopeloze verliefdheden had die een man zich liet aanleunen maar die hem niet echt afleidden van the big picture.
Na de boodschappen mail opgehaald en gezien dat iemand een kut-comment had achtergelaten onder een stukje van mij op Fanlog nl “Jeanne, je inzet wordt gewaardeerd door lezers en luisteraars maar je komt altijd zo verbitterd en zuur over. How come?”
Uiteraard namen toen wel 22 mensen het voor mij op door te commenten dat ik hartstikke leuk ben en een heel bijzonder gevoel voor humor heb (NOT!).
Kinderboeken in de Winkel gezet.
Weer Fanlog (niet erg geïnspireerd dit keer).
Niet zo leuke mailtjes van een aantal mensen.
Me afgevraagd hoe ik dat toch doe, in Amerika. Het ‘niets hoeft’. De vrijheid vinden in mezelf.
Uiteraard namen toen wel 22 mensen het voor mij op door te commenten dat ik hartstikke leuk ben en een heel bijzonder gevoel voor humor heb (NOT!).
Maar je bent het wel en je hebt het wel, alleen was ik iets anders aan het doen en had het niet in de gaten… Sorry.
Misschien is het in Amerika makkelijker juist vanwege het tijdelijke ervan.
Overigens vind ik je niet verbitterd of zuur. Gekwetst, ja. Op je hoede, ja. Soms doe je me denken aan een slecht behandelde kat die héél voorzichtig op iemand afgaat om te kijken of ie een knuffel kan krijgen, en dan ‘zie je wel’ denkt als de potentiële knuffelaar de kat niet opmerkt omdat het beestje zich nog steeds half verbergt uit angst. Waardoor het een het ander versterkt.
Niet dat ik weet hoe dat op te lossen, als je dat al zou willen, maar ja…
@ Hippo: je vat me erg goed samen.
Af en toe (niet te vaak) probeer ik of ik mensen genoeg kan vertrouwen om er dichtbij te komen en meestal pakt dat niet goed uit.
Als het wel goed lijkt uit te pakken (we hebben het hier nog steeds over contact per mail!) blijf ik zeer op mijn hoede over hoe het verder gaat.
Waar de gekwetste kat trouwens helemaal niet tegen kan is mensen die over de grenzen van mijn ik heenwalsen en me gretig in de armen klemmen.
Blijf van me af!
Ik bedenk zelf wel wie ik voorzichtig wil benaderen – en dan nóg.
(geen idee dus hoe ánderen dit doen, die anderen die zoveel makkelijker in het leven staan)
Nee, als ‘ze’ daar nou eens iets op vonden… een soort Viagra-sociaal, dat je ergens heen zou willen, pilletje kunt innemen en dat je dan gewoon jezelf kunt zijn op pakweg een feestje zonder al die stress en die vrees vooraf en tijdens.
Of misschien een soort onderhoudsdosering.