Toen ik in september in Boulder City kwam bij het El Rancho Boulder Motel ontdekte ik dat de receptioniste met wie ik sort of bevriend was, was overleden.
Tegen de vrouw achter de balie zei ik, dat ik Karen had verwacht.
Die was dood zei ze.
En dan was ik vast al érg lang niet geweest, als ik dat niet wist.
Trut.
Een klant die in Europa woont komt niet elke twee maanden langs en mijn laatste keer hád april 2010 zullen zijn maar toen barstte de vulkaan van IJsland uit zodat ik én die reis moest uitstellen en ook inkorten en daarom Boulder City eruit schrappen tot het najaar.
‘Karen’ weet ik nu heette voluit Laura Karen Causey.
Ze stierf op 9 april 2010.
Er is voor zover bekend (info via haar werkgeefster) geen graf.
Ooit maakte ik een foto van Karen.
Een stiekeme foto. Lopend bij het motel. Soort paparazzi-foto. Zoals ik die foto’s overal maak en daarna doe ik er niks mee ivm privacy maar ik kan het niet laten.
Om de 1 of andere reden wiste ik de foto van Karen wél ivm privacy.
Terugzoekend vind ik dit.
Het verhaal er achter is dat ik de laatste jaren niet meer in bikini aan het zwembad ga liggen maar heel soms nog wel in short en t-shirt een stoel kies om zo een boek te lezen en toch een ietsje meer te kleuren dan in het motel.
In 2009 zat ik daar in m’n half-aangeklede kloffie en kwam Karin aanlopen met een lekkere gevoerde handdoek.
Die ik later weer meenam naar het bankje voor mijn kamer.
Zo denk ik dus aan Karen.
Zorgzaam en lief.
Maar we konden samen ook heerlijk bitchen over van alles en nog wat.
Soul mate? Dat vind ik een te groot woord.
Mijn vriendin in Amerika – ja.
Geef een reactie