Katten (als mens)

Ik ben ik (ja, das evident) en ik stel me hier kwetsbaar op.
Wat lezers voor kennisgeving aannemen of ze denken dat ik een stomme trut ben (oh well) maar er zijn ook lezers die me dan gaan, ja, wat is het woord.
Kapittelen. Belerend toespreken.
Het goeie woord schiet me niet te binnen.

Soms hier. Soms via privé mail. Soms via lijsten waar ik ook met ze (en ‘ze’ zijn meestal V) op zit.

Laffe ik neigt tot negeren (conflict? – wegwezen!).
En als het te gek wordt tot confrontatie. Waarop die ander vals duikt dat ze (ja – tis een Zij) alleen maar iets wou uitleggen en he-le-maal niet wou katten.
Dat was dus op een lijst.

Vandaag begint het geklier weer in m’n privé-mail en ik besluit tot ‘einde pappen en nat houden’ en kaart het aan en zij zegt dat zij zich ergert aan mijn gezeur en dat dat “kan doorklinken in de teksten”.

Dit nadat ik al eerder had gevraagd wat haar toch dwars zat en ze keihard ontkende dat er iets speelde.
(de trut)

Zodat ik nu heb gemaild dat ik privé niet meer ga reageren, dat ik haar op de lijsten zal negeren en dat ik nieuw gezeik er hier uit zal slopen.

Alles afgetimmerd dus.
Maar wat me vooral zo verbaast: dat vrouwen (m/v – maar nu dus V) die zich zelf *nergens* bloot geven menen mij, die wel open is, te kunnen katten.
Zelf zou ik dat dus nimmer nooit in de gevoelige hersentjes halen.