Ik ken niet zoveel mensen.
Vroeger wel.
Toen kende ik er honderden op de manier waarop een mens honderden mensen kent.
Nu ken ik er nog maar een paar.
Een paar irl en nog een paar virtueel. En dan misschien nog tien, twintig ietsje verderop virtueel.
Ik zou het wel leuk vinden als een paar van die ‘ietsje verderop’ wat dichterbij kwamen. Maar ‘wel leuk’ is precies dat: wel leuk.
Er is geen heftig kloppend hartje dat aan wishing+hoping doet laat staan planning+scheming.
Maar ik beken dat ik na het gesprek met I. (die het niet naar bedoelde en die ik aardig vind) ik mezelf als erg ‘gemankeerd’ ging zien.
Terwijl ik, denk ik zelf, echt best wel best leuk ben.
Ik bedoel: als ik mezelf zou tegenkomen zou ik mezelf graag mogen en met mezelf vriendin willen worden.
Waar mezelf in het enkelvoud natuurlijk niks voor koopt.
O jee, heb ik je dat aangepraat? Dat was inderdaad niet de bedoeling! En, het klinkt als een dooddoener, maar wie is er niet gemankeerd? Alleen de mensen die eerlijk zijn over de hele linie kunnen hun eigen mankementen zien. Daar iets aan doen is weer een ander verhaal…
Ik doe altijd alles mezélf aan, hoor, Inger 🙂
Hm, altijd… alles… maar je hebt gelijk, veel doen we onszelf aan. Niet iedereen wil dat weten 😉
Ah, Inger – soms wou ik wel eens dat ik mezelf *niet* zo goed kende 😉