Ik heb muizen.
Ik weet het en het is ok.
Ik probeer ze niet uit te roeien, ik voer ze ook niet.
Tot vorige week.
Ik zag een mini-muisje over mijn aanrecht schieten en verdwijnen in een kier aan de zijkant.
Ik legde wat duivenpinda’s neer op een paar centimeters van de kier.
Muisje haalde ze op en ik bleef het doen en soms deel ik wat van mijn boerenkaas-op-rantsoen met haar.
Kerstgedachte.
Samen het beste ervan maken.
Beetje gezelligheid ook.
Ja, je moet toch wát als in deze dagen ietsje eenzame vrouw alleen.
Net komt Guus naar boven.
De ‘grote prooi’-loei. In zijn mond een mini-muisje.
Búiten-muisje, denk ik in eerste instantie.
Dan laat de sukkel het ontsnappen en dan pakt-ie het en dan weer ontsnappen en het kruipt achter een doos en ik zet die doos opzij zodat Guus er achter kan.
Guus grijpt weer het mini-muisje. Maar opeten homaar.
Wanneer het muisje opnieuw ontsnapt, pak ik het af. Het ziet er helemaal gaaf uit.
Ik voel een hardkloppend hartje in een warm lijfje.
Ik denk: zou dit muisje wel van buiten komen? of is het misschien *mijn* muisje?
Ik breng het muisje naar beneden en zet het bij de kier op het aanrecht waarin het direct verdwijnt.
Ik luister. Verwacht een kloppartij. Omdat ‘mijn’ muis de indringer niet pikt.
Zie dan op de vloer de rol keukenpapier en het pak toastjes.
Guus had dus écht ‘mijn’ muisje te pakken.
Ik snijd nog een stukje boerenkaas af en leg het héél dicht bij de kier.
In de mensen en de muizen een welbehagen.
Een prachtig kerstverhaal!
@Truus: er zijn vast mensen die dit een heel raar verhaal vinden.
Ik heb net even gekeken: kaas was weg.
Nog een klein stukje neergelegd dus en muisje Zalig Kerstfeest gewenst.
Wat ook zo raar was: ‘normaal’ als ik een muisje vastpak om het vrij te laten verzet het zich tot het uiterste en bijt het in mijn vingers. Dit muisje niet.
Ik maak me dus wijs dat het wist dat ik de Grote Vriendin ben.
Niet dat dat hóeft.
Maar gun mij ook een fantasie.
Ik ook
Als kind was ik dol op verhalen over muizen, die gezellig met z’n allen in een holletje in een muisvriendelijk huis woonden, kleurige quiltjes op hun bedjes, heerlijk kaaskorstjes als ontbijt en een kwaadaardige kat die het nooit lukte de familie uit te roeien.
Die laatste zin in de mensen…..welbehagen. Een heel lang vergeten zin, kerk? Nachtmis? Wel lachen.
Ja ! Mooi kerstverhaal !
Wat een dapper muisje is dat.
Ter info: ik verkoop heel leuke boekjes over muisjes in huisjes en nare katten.
http://dewinkelvanjeanne.nl/geschenken/poppen-beren-en-andere-figuren/muizen/0